برچسب: اعترافات اجباری

اعترافات اجباری – اعتراف گیری در جمهوری اسلامی ایران به مجموعه فعالیتهای فیزیکی و روانی نهادهای امنیتی و نظامی گفته می شود که به اجبار برای تهدید، ارعاب، تخریب شخصیت و تحمیل اعتراف از مخالفان عمدتا سیاسی استفاده شده است.

در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است: «هیچ کس نباید شکنجه شود یا تحت مجازات یا رفتاری ظالمانه، ضدانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»

در نظام جمهوری اسلامی ایران اعتراف اجباری عمدتا برای مخالفان سیاسی اعمال می شود. اعترافات اجباری در کشف حقیقت بی اعتبار هستند.

در قسمت سوم ماده ۱۴ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی برای هر کس که متهم به ارتکاب جرمی بشود با تساوی کامل، حداقل تضمین هایی را دارا می باشد که در قیمت “ز” می گوید: «متهم نباید مجبور شود علیه خود شهادت دهد و یا به مجرم بودن اعتراف نماید.»

جا دارد به این نکته اشاره شود که حتی در قانون اساسی جمهوری اسلامی شکنجه جهت گرفتن اعتراف ممنوع می باشد. در اصل ۳۸ قانون اساسی آمده است: «هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار و یا کسب اطلاع ممنوع است. اجبار شخص به شهادت، اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت و اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است. متخلف از این اصل طبق قانون مجازات می شود.»

سازمان عفو بین الملل در پی سرکوب اعتراضات مردم ایران به نتایج انتخابات در اطلاعیه ای مطبوعاتی هشدار داد که بازداشتی های در معرض خطر شکنجه قرار دارند و نظام جمهوری اسلامی قصد دارد آنان را به اعترافات تلویزیونی وا دارد.

فدراسیون جهانی جامعه های حقوق بشر در پاریس و سازمان عدالت برای ایران در لندن در سال ۲۰۲۰ اعلام کردند که در جمهوری اسلامی ایران از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹ حداقل ۳۵۵ اعتراف اجباری از تلویزیون حکومتی جمهوری اسلامی ایران پخش شده است. این گزارش ۵۷ صفحه ای تحت عنوان “حکومت اورولی: صدای و سیمای جمهوری اسلامی به مثابه سلاح سرکوب جمعی” ۵ تیر ۹۹ منتشر شد. عنوان “حکومت اورولی” در نام گزارش برگرفته ای از رمان ۱۹۸۴ اثر جورج اورول است که وضعیت شهروندان را در یک حکومت تمامیت خواه به تصویر می کشد.

لازم به تاکید است که وادار کردن متهمان به اعتراف علیه خود، حتی قبل از صدور حکم دادگاه و اثبات مجرمیت به رویه نهادهای امنیتی – قضایی در ایران تبدیل شده است.