برچسب: کودکان کار در ایران

کودکان کار به کودکان کارگری گفته می شود که به صورت مداوم و پایدار به خدمت گرفته می شوند، به طوریکه این امر آنها را در بیشتر اوقات از رفتن به مدرسه و تجربه دوران کودکی بی بهره می سازد و سلامت روحی و جسمی آنها را تهدید می کند.
کار کودک نزد بسیاری از کشورها و سازمان های بین المللی فعالیتی استثماری تلقی می شود.
ناپذیرفتنی ترین شکل های کار کودکان استفاده نظامی از کودکان و تن فروشی کودکان است.
در ایران تحت حاکمیت ملاها کودکان کار در حال افزایش روز افزونی هستند و آمار دقیقی از تعداد کودکان کار وجود ندارد.
در خرداد سال ۹۸ براساس تازه ترین گزارش مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در سال ۹۶ بیش از ۳۳۶ هزار کودک پسر و ۷۴ هزار کودک دختر بین سنین ۱۰ تا ۱۷ سال مشغول کار بوده و ۸۹ هزار کودک دنبال کار بوده اند. یعنی به نسبت سال ۹۵ و ۹۶ به ترتیب ۶ درصد و ۹/۶ درصد افزایش داشته است. بر همین اساس تعداد کودکان بی سواد ۲۵۱ هزار کودک و تعداد کودکانی که ترک تحصیل کرده ای ۱/۶۸ میلیون کودک می باشد.
براساس ماده ۷۹ قانون کار ایران، اشتغال به کار کودکان زیر ۱۵ سال ممنوع است و در صورتیکه کارفرمایی افراد زیر ۱۵ سال را به خدمت بگیرد، متخلف شمرده و مشمول مجازات از جریمه نقدی و حبس تا پلمپ کارخانه و ابطال پروانه کار می شود.
ماده ۸۴ قانون کار نیز پیش بینی کرده است که در مشاغل و کارهایی که ماهیت آن برای سلامتی یا اخلاق کارآموزان و نوجوانان زیان آور است، حداقل سن کار ۱۸ سال تمام خواهد بود که تشخیص این امر با وزارت کار و امور اجتماعی است.
باید اذعان کرد که همین قوانین هم به اجرا در نمی آید و باید گفت که کودکان در ایران تماما در مکانهای رسمی به کار گمارده نمی شوند که بتوان روی آنها نظارت کرد، بسیاری از کودکان کار در ایران در خیابانها مشغول کار هستند و یا توسط باندهای مختلف به کار گمارده می شوند.
کودکان کار در شرایط بسیار نامطلوب از نظر تغذیه، بهداشت و انجام کارهای خطرناک و حاد بسر می برند. این کودکان می توانند به راحتی بازیچه دست بزهکاران حرفه ای اعم از سارقین یا باندهای مواد مخدر، عوامل ایجاد خانه های فساد و … قرار گیرند؛ و همچنین عدم بهره گیری از آموزش و تحصیل علم و فن، قدرت رقابت با سایر کودکان در ایجاد یک زندگی سالم را هر چه بیشتر از این کودکان سلب می کند.
به طور کلی کودکان کار به دلیل داشتن وضعیت عاطفی نامناسب و شرایط خاص زندگی، دارای روحیه ای حساس و از نظر عاطفی، آسیب پذیر از کودکان هم سن و سال خود هستند؛ بنابراین بی توجهی و نادیده گرفتن این کودکان باعث نهادینه شدند خشمی پنهان در ناخودآگاه آنها شده، در بزرگسالی باعث بروز بسیاری از ناهنجاری ها در جامعه می شود.
کار کودکان سبب افزایش سود و انباشت سرمایه برای کسانی می شود که کودکان را مورد استثمار قرار می دهند و در نتیجه فاصله طبقاتی را در جامعه بیشتر می کند و فقر و تهیدستی را افزایش می دهد. کودکان را از دستیابی به دانش و مهارت کافی باز می دارد و در نتیجه بهره وری نیروی کار را در جامعه کاهش می دهد. آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، بزهکاری، استثمار، تبعیض، فقر و … افزایش می یابد و در نتیجه سلامت اجتماعی را به مخاطره می اندازد و مانع پیشرفت و توسعه جامعه می گردد.