هر ۱۵ ثانیه یک نفر، هر روز ۶۳۰۰ نفر و هر سال ۳/۲ ميليون نفر در اثر حوادث یا بیماریهای ناشی از کار جان میدهند. هر سال ۳۱۷ میلیون حادثه شغلی در جهان رخ میدهد که بسیاری از آنها به غیبت طولانی از کار میانجامد. این آمار سازمان جهانی کار(ILO) درباره نتایج حوادث و بیماریهای ناشی از کار است.
اما در پشت این آمار جان و زندگی میلیونها کودک، زن و مرد کارگر است که هر حادثه یا بیماری ناشی از کار تاثیرات گاه غیرقابل جبرانی بر آن میگذارد.
بر اساس آمارهای رسمی در ایران، سالانه ۱۵۰۰۰کارگر دچار حادثه میشوند. یعنی روزانه بیش از ۴۱حادثه، از این بین ۵ تا ۶ کارگر روزانه جان خودشان را از دست میدهند. [i](خبرگزاری ایسنا-۱۹ اردیبهشت۱۳۹۵ )
هادی ساداتی، نایبرئیس کانون سراسری انجمنهای کارگران ساختمانی ایران گفت: روزانه ۵ کارگر ساختمانی به دلیل عدم رعایت ایمنی کار در سراسر کشور جان خود را از دست می دهند. [ii](خبرگزاری تسنيم -۴ شهريور۱۳۹۶)
خبرگزاری حکومتی مهر به نقل از احمد شوکت رییس کانون کارگران ساختمانی گزارش کرد که «ایران با ۱۵ هزار حادثهدیده کارگری در دنیا رکورددار است.» [iii](خبرگزاری مهر ۲۴ آبان ۱۳۹۵)
بیشتر حوادث محیط کار در کارگاههای پراکنده ساختمانی که کارگران شاغل در آن به صورت روزمزد مشغول به کار هستند و تحت پوشش بیمه یا سایر خدمات حمایتی قرار ندارند، منعکس نمی شوند. حوادثی که در آن کارگران افغانی و کودکان کار جان می بازند، جایی در گزارش های خبری خبرگزاری های رسمی ایران ندارند.
با همه اینها آمار رسمی از سیر تصاعدی میزان مرگ ناشی از حوادث کار حکایت دارند.
طبق آمار ارائه شده سال ۹۵حداقل ۲۱۹۵ در این سال جان خود را در اثر سوانح کارگری از دست داده اند.
در سال ۹۴ در مجموع ۲ هزار کارگر جان خود را از دست دادهاند و از آن جا که بیش از ۵۰ درصد حوادث کارگری مربوط به کارگران ساختمانی است ۱۲۰۰ نفر از این قربانیان کارگران ساختمانی بودهاند.
اما واقعیت این است که آمار دقیق و درستی در رابطه با سوانح کارگری هرگز منتشر نشده است. چرا که بر اساس گزارشات سازمان جهانی کار، در بسیاری از کشورها نظیر ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی بیشتر حوادث و سوانح کاری اصلا گزارش نمی شود.
علیرضا نوایی فعال کارگری در گفتگو با یورونیوز گفته است: «روابط عمومی پزشکی قانونی تهران اعلام کرده است که تعداد جانباختگان کارگری در شش ماه اول سال جاری ۱۶۴ نفر است. اما رئیس پزشکی قانونی تهران، مسعود قالی پاشا، در آبان ماه امسال تعداد جانباختگان حوادث کاری را در شش ماه اول سال ۲۱۷۰ نفر در ایلنا گزارش کرده است که این خبر تاکنون تکذیب هم نشده است. بنابراین تفاوت آمارهای خود نهادها نیز بسیار بالاست.»[iv] (خبرگزاری یورونیوز-۸ آذر ۱۳۹۵)
سیدحسن هاشمی وزیر بهداشت گفت: سالانه بیش از یک میلیون سال از عمر ایرانی ها در حوادث و سوانح از دست می رود.[v](خبرگزاری مهر- ۴شهريور ۱۳۹۶)
در حالی که بیش از نیمی از جمعیت آماری ایران به جامعه کارگری تعلق دارد اما در ایران هيچ حق و حقوقی برای كارگر شاغل وجود ندارد.
تنها چیزی که هر روز ارزانتر از روز قبل می شود، نیروی کار است و کارگران هر روز در معرض اخراج از واحدهای کاری و از دست دادن شغل خود قرار دارند.
کارگران برای اینکه بتواند شغل خود را حفظ کنند و از کار اخراج نشوند زندگی بسیار سختی را با کمترین دستمزد تحمل میکنند، تاخیر افتادن ماه ها حقوق خود را تحمل میکنند، از دریافت عیدی که جزء حقوق خود است صرفه نظر میکنند و از بیمه کار دست می شویند.
در دی ماه ۱۳۶۹ حکومت ایران قانون کار خود را تصویب کرد براساس ماده ۲۰ این قانون که اگر کارگری را بدون عذر موجه اخراج شود ، باید « به ازاء هر سال سابقه كار ۴۵روز آخرين مزد به وي پرداخت نمايد». اما از همان ابتدای تصویب قانون کار در دی ماه ۱۳۶۹، تعداد زیادی از کارگران را وارد قانون کار نشدند و با آنها قرارداد موقت امضا کردند. مطابق تبصره ماده ۱۲۶قانون کار، «مدت اعتبار پروانه كار موقت حداكثر سه ماه است» یعنی با کارگری که قرارداد سه ماه بسته میشود و هر سه ماه یکبار این قرارداد تجدید شود، این کارگر امنیت شغلی خود را از دست داده و کارفرما میتواند بدون کمترین پرداختی کارگر را اخراج کند.