خالد پیرزاده با کاهش ۴۰کیلوگرمی وزن، در وضعیت وخیم جسمانی
گزارش های رسیده از زندان شیبان اهواز حاکی است که خالد پیرزاده در وضعیت بسیار وخیم جسمی به سر می برد.
او تاکنون ۴۰کیلوگرم از وزن خود را از دست داده، با مشکل عدم کنترل ادرار مواجه است و به دلیل عدم توانایی حرکتی، تمامی نقل و انتقالاتش با ویلچر انجام می گیرد. با این وجود، ماموران از اعطای مرخصی درمانی به این زندانی سرباز زده اند.
منبع مطلعی که به وضعیت خالد پیرزاده مشرف است در این باره گفته است، «خالد پیرزاده در زندان شیبان اهواز با کاهش ۴۰ کیلوگرم وزن مواجه شده و با توجه به بیماری های داخلی قادر به کنترل ادرار خود نیست و به همین خاطر او را پوشک می کنند و در ملاقاتی که با وکیل خود در زندان شیبان داشت با ویلچر به محل ملاقات منتقل و درحین ملاقات در پی تشنج به بهداری زندان منتقل شد. علیرغم این وضعیت نه با درخواست آزادی مشروط او موافقت می شود و نه او را به بیمارستان تخصصی خارج از زندان منتقل می کنند.»
زندانی سیاسی خالد پیرزاده در تاریخ ۵ خردادماه ۹۸ توسط نیروهای امنیتی همراه با ضرب و شتم بازداشت و مدتی بعد با پایان مراحل بازجویی به زندان اوین منتقل شد.
خالد پیرزاده در بهمن‌ماه همان سال توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی محمد مقیسه از بابت اتهام «اجتماع و تبانی» به ۵ سال حبس و به اتهام «توهین به رهبری» به ۲ سال حبس و در مجموع به ۷ سال حبس تعزیری محکوم شد.
این حکم نهایتا خردادماه ۹۹ توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به ریاست قاضی احمد زرگر عینا تایید شد.
با استناد به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی مجازات اشد یعنی ۵ سال حبس تعزیری از بابت اتهام «اجتماع و تبانی» در خصوص آقای پیرزاده قابل اجرا است.
این زندانی در تاریخ ۱ مردادماه ۹۹ از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شد. گفته می‌شود وی در زمان انتقال توسط ماموران گارد ویژه زندان اوین مورد ضرب و شتم قرار گرفته است.
خالد پیرزاده در مردادماه سال ۱۳۹۹ از ناحیه پا تحت عمل جراحی قرار گرفت. پا و مهره‌های کمر او در دوران بازداشت آسیب جدی دیده و نیازمند جراحی‌های بیشتر و فیزیوتراپی است.
این زندانی سیاسی روز چهارشنبه ۶ اسفندماه ۹۹ نیز طی نامه‌ای سرگشاده با اشاره به تداوم اعتصاب غذا از دوختن لب‌هایش در اعتراض به عدم رسیدگی به مطالباتش خبر داده بود.
یکی از اصلی ترین ابزارهای حکومت برای فشار و شکنجه تدریجی زندانیان در ایران، محرومیت آنها از درمان و اولیه ترین حقوق شان است. موضوعی که در بسیاری نمونه ها به مرگ تدریجی و یا خودکشی زندانی در حبس منجر شده است.
در این میان، اعمال چنین فشارهایی در زندان ها بر روی زندانیان سیاسی، درجه و گستره بسا بیشتری دارد.