کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» به طور چشمگیری گسترش یافته و اکنون زندانیان ۳۰ زندان مختلف در ایران در این ابتکار شرکت کردهاند. جدیدترین گروه پیوسته به این کارزار، زندانیان زندان رامهرمز هستند که اعلام کردهاند از هفته آینده با آغاز اعتصاب غذا در روزهای سهشنبه به این کمپین خواهند پیوست. این اقدام در اعتراض به افزایش اعدامها و صدور احکام ناعادلانه اعدام صورت گرفته است.
پیش از این، در روز جمعه ۱۴ دیماه ۱۴۰۳، زندانیان زندان سپیدار اهواز نیز اعلام کرده بودند که به این کارزار پیوستهاند.
آغاز کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» در زندان قزلحصار کرج
این کارزار برای اولین بار در تاریخ ۸ بهمنماه ۱۴۰۲ در زندان قزلحصار کرج آغاز شد. گروهی از زندانیان سیاسی در واحد ۴ این زندان تصمیم گرفتند که هر هفته روز سهشنبه با اعتصاب غذا به تشدید اعدامها در ایران اعتراض کنند. این زندانیان، مجازات اعدام را شکلی غیرانسانی و غیرقابل بازگشت از مجازات میدانند و بدون توجه به نوع اتهامات یا عقاید محکومین، خواستار لغو این مجازات هستند.
این حرکت پس از اعدام دو زندانی سیاسی به نامهای محمد قبادلو و فرهاد سلیمی آغاز شد. زندانیان در اعتراض به این اعدامها اولین اعتصاب غذای خود را شروع کردند و اعلام کردند که از این پس، هر هفته روز سهشنبه به این اعتراض ادامه خواهند داد. انتخاب روز سهشنبه به این دلیل بوده که اجرای احکام اعدام معمولاً در این روز انجام میشود و زندانیان محکوم به اعدام، یک روز پیش از آن به سلول انفرادی منتقل میشوند.
این کارزار به سرعت گسترش یافت و زندانیان سیاسی بندهای ۴ و ۸ و بند زنان زندان اوین و زندان مرکزی کرج نیز به آن پیوستند.
شرکتکنندگان در این کارزار، هر هفته با صدور بیانیههایی اعدامهای انجامشده و احکام صادره در طول هفته را شرح داده و سایر زندانیان را به مقاومت در برابر «ماشین مرگ» در زندانهای ایران فرا میخوانند. این بیانیهها همچنین به دفاع از حقوق قانونی و اجتماعی زندانیان پرداخته و آنها را تشویق به اعتراض علیه مجازات اعدام میکنند.
حمایتهای گسترده داخلی و بینالمللی
کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» اکنون به یکی از محوریترین جنبشهای مقاومت در زندانهای ایران تبدیل شده است. این جنبش تاکنون حمایت گستردهای از سوی نهادهای حقوق بشری، شخصیتهای سیاسی و اجتماعی از کشورهای مختلف جلب کرده است.
این اقدام جمعی، بر ضرورت پایان دادن به استفاده از مجازات اعدام در ایران تأکید کرده و ایستادگی زندانیان در برابر بیعدالتیهای سیستماتیک را نشان میدهد.
