موج اعدام‌ها در ایران، بحران مستمر حقوق بشر را برجسته می‌کند

در یک تشدید نگران‌کننده از خشونت دولتی، مقامات ایرانی از اواخر تیرماه و تحت ریاست مسعود پزشکیان دست‌کم ۵۸۵ زندانی، از جمله ۲۱ زن، را اعدام کرده‌اند. این رقم هشداردهنده نمایانگر افزایش ۲۳۶ نفری در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته است و بحران تاریک حقوق بشر در کشور را نشان می‌دهد.

موج اخیر اعدام‌ها بین 11 آذر تا 21 آذر رخ داد که طی آن دست‌کم ۳۸ زندانی در زندان‌های مختلف ایران به دار آویخته شدند.

روز چهارشنبه، 21 آذر، حداقل ۱۳ نفر اعدام شدند. در میان آن‌ها احمد جهان‌خوانی، سیروس احمدی، میثم کارگر، حسن یوسفی، ناصر نخچی، ایمان مقدم، رحمان سارالک، عبدالله تاجیک و یک زندانی ناشناس در زندان قزلحصار اعدام شدند. همچنین ناصر شاهوزهی در زندان بزرگ تهران، سجاد عزیزی و ابراهیم ولی‌زاده در میاندوآب و غلام روستا در شیراز به دار آویخته شدند.

در روز جهانی حقوق بشر، 20 آذر، مقامات ایرانی عبدالحمید راشد امیری ۳۰ ساله، اصغر رمضانی ۳۴ ساله، و سعید مطیع را در قم اعدام کردند و بی‌توجهی رژیم به هنجارهای جهانی حقوق بشر حتی در روزی که به یادآوری آن اختصاص یافته را نشان دادند.

روز دوشنبه، 19 آذر، رضا بهرامی‌فرد در دزفول اعدام شد. در زاهدان، خداداد قنبرزهی (براهوئی)، امید حسین‌راعی و یک زندانی دیگر با نام خانوادگی رخشانی به همین سرنوشت دچار شدند. مرتضی قاسمی در اصفهان اعدام شد.

روز یکشنبه، 18 آذر، عبدالغفور رزم‌دیده ریگی در بیرجند اعدام شد. روز قبل، ۱۶ آذر، آمنه علی‌پور، یک زندانی زن ۳۷ ساله، همراه با اشکان فتحی و جابر انصاری در اصفهان به دار آویخته شدند.

در 15 آذر، علی خالقی فرقانی ۲۲ ساله در مشهد به دار آویخته شد. در 14 آذر، سینا شمس‌الهی در میاندوآب اعدام شد. در 13 آذر، خلیل حسن‌زاده ۳۳ ساله، عبدالله پناهی و رسول ابراهیمی در تبریز اعدام شدند.

الگویی تاریک از سرکوب

ابعاد گسترده و سرعت بالای این اعدام‌ها نشان‌دهنده تلاش عمدی رژیم ایران برای ایجاد ترس و سرکوب اعتراضات است. فعالان حقوق بشر به طور مداوم سیستم قضایی ایران را به دلیل فقدان شفافیت، تکیه بر اعترافات اجباری و استفاده گسترده از مجازات اعدام برای اتهامات غیرخشونت‌آمیز و سیاسی محکوم کرده‌اند.

جامعه جهانی باید اقدام فوری برای پاسخگو کردن دولت ایران در قبال نقض حقوق بشر انجام دهد. سازمان ملل، نهادهای بین‌المللی حقوق بشر و کشورهای دموکراتیک باید درخواست‌ها برای توقف فوری اعدام‌ها در ایران را تقویت کنند و اقدامات فشاری برای وادار کردن رژیم به رعایت استانداردهای حقوق بشری بین‌المللی اعمال کنند.

خانواده‌های اعدام‌شدگان در سکوت عزاداری می‌کنند، اغلب بدون حتی فرصت خداحافظی. این کشتارهای سیستماتیک نه تنها نقض حقوق بشر، بلکه توهینی به بشریت است. با افزایش شمار اعدام‌ها، نیاز به واکنش جهانی متحد برای عدالت در برابر قربانیان این رژیم وحشیانه نیز بیشتر می‌شود.