اعدام، قانونی برای بقای حکومت آخوندها
انقلاب ضدسلطنتی در ایران در بهمن سال1357 صورت گرفت. مردم ایران با تظاهرات گسترده و پرداخت بهای سنگین ، شاه و رژيم دیکتاتوری سلطنتی را از تاریخ ایران پاک کردند، اما بهار آزادی دیری نپایید. خمینی بدلیل اسارت انقلابیون واقعی در زندانهای شاه، این انقلاب را به سرقت برد و سلطه سیاه و تلخ حاکمیت ارتجاعی آخوندها را بر ایران تحمیل کرد.
از همان ماههای نخست بعد از حاکمیت رژیم سرکوب مخالفان آغاز شد. رژیم با حملات وحشیانه پاسداران به تجمع و تظاهرات مخالفان، دستگیری، و شکنجه چهره واقعی خود را نمایان کرد و حقوق بشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها، به مسلخ برده شد.
در نظام ملایان، اعدام، شكنجه، سنگسار، قطع عضو و حتی درآوردن چشم، به قوانین رسمی تبدیل شده.نخستين و مهمترين جرم در این نظام، عقاید افراد و مخالفت سياسي است. در طول بیش از چهار دهه، بیش از 120 هزار نفر بدلایل سیاسی تنها به خاطر مخالفت با رژيم بدون هیچ روند قضايي اعدام شده اند. در قانون جزاي اين رژيم، هر كس صرفا به خاطر عضويت يا هواداري مجاهدين يا هم پيماني با آنها محارب شناخته شده و حكم محارب اعدام است. سران رژیم صراحتا می گویند كه این اعدامها یا بر اساس قانون خدا (یعنی قانون خمینی) است یا مصوبات مجلس رژیم است. چون حيات و بقای اين حکومت در گرو ترس از طریق اعدام است.
البته در ایران اعدام های عادی نیز نه یک مجازات بلکه یک اقدام سرکوبگرانه و اهرمی است برای ایجاد خفقان در کل جامعه.
ایران، رتبه اول اعدام در جهان
براساس گزارش سازمان‌های حقوق بشری، ایران به نسبت جمعیت خود بالاترین میزان اجرای احکام اعدام در جهان را دارد. تنها در سال ۲۰۲۳، بیش از ۸۰۰ مورد اعدام در ایران ثبت شده است، که بیش از ۵۰٪ افزایش نسبت به سال قبل نشان میدهد. عفو بین‌الملل در گزارش سال ۲۰۲۴ خود اعلام کرد که ۷۴ درصد اعدام‌های جهان در سال ۲۰۲۳ در ایران اجرا شده است. آمارها نشان میدهد که در سال ۲۰۲۴ نیز تعداد اعدامها به بیش از ۱۰۰۰ مورد رسیده که ۱۵ درصد افزایش نسبت به سال قبل دارد.
زندانیان سیاسی ایران در برابر چوبه‌های دار سر خم نمی‌کنند
فرهنگ مقاومت در برابر این رژیم از 43سال پیش شکل گرفته است. زندانیان سیاسی از همان سالهای ابتدای حکومت خمینی تا کنون، تحت شدیدترین شکنجه ها و فشارها، قتل عام و تیرباران و چوبه‌های دار هرگز سرخم نکردند و پیام مقاومت در برابر دیکتاتوری استبداد مذهبی را به سرتاسر جهان رساندند.
19 سال پیش(سال 2006) در برنامه ده ماده ای شورای ملی مقاومت ایران، خانم مریم رجوی لغو مجازات اعدام را اعلام و بارها بر آن تأکید کرده است.
ماده شماره3 بیانیه: تضمین آزادی‌ها و حقوق فردی و اجتماعی طبق اعلامیه جهانی حقوق‌بشر
انحلال دستگاه‌های سانسور و تفتیش عقاید، دادخواهی قتل‌عام زندانیان سیاسی، ممنوعیت شکنجه و لغو حکم اعدام
لغو مجازات اعدام اکنون به یک خواسته اجتماعی در ایران تبدیل شده است. زندانیان سیاسی نیز علیرغم فشار و تهدیدهای مستمر، اعتراض به حکم اعدام را به اشکال مختلف در زندانهای ایران نشان داده اند. اکنون این اعتراضها به کارزار گسترده اعتصاب غذا در سه شنبه های نه به اعدام بالغ شده است.
“سه‌شنبه‌های نه به اعدام”؛ جنبشی که رژیم را به چالش کشید
در نهم بهمن‌ماه ۱۴۰۲، در هفتمین روز به دار آویختن دو زندانی سیاسی محمد قبادلو و فرهاد سلیمی،گروهی از زندانیان سیاسی در واحد۴ زندان قزلحصار برای اعتراض به تشدید اعدام ها، اعلام کردند که سه شنبه هر هفته با اعتصاب غذا، صدای اعتراض خود را علیه کشتار و اعدام زندانیان بلند خواهند کرد.
روز سه شنبه از این جهت انتخاب شد که دست اندرکاران ماشین اعدام، روزهای دوشنبه هر هفته زندانیان را به سلول های انفرادی منتقل و روز سه شنبه احکام اعدام را اجرا می کنند. زندانیان اکنون سه شنبه ها را به روز مقاومت تبدیل کرده اند.
یکی از ویژگی‌های برجسته کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام”، مشارکت فعال زندانیان زن در این اعتراضات است. زنان زندانی در زندانهای اوین، قرچک ورامین، عادل آباد شیراز، وکیل آباد مشهد است.
«کارزار سه شنبه های نه به اعدام» پس از 56هفته، به یک محور جدی جنبش مقاومت در زندانهای ایران تبدیل شده و همچنان ادامه دارد. در طول این کارزار، 36زندان شامل
زندان اوین (بند زنان ،بند ۴و ۸)، زندان قزلحصار(واحد ۳و ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان تهران بزرگ، زندان خورین ورامین، زندان اراک ، زندان خرم آباد ، زندان اسد آباد اصفهان، زندان دستگرد اصفهان، زندان شیبان اهواز، زندان سپیدار اهواز، زندان نظام شیراز، زندان عادل آباد شیراز(بند زنان و مردان)، زندان برازجان، زندان رامهرمز، زندان بم، زندان کهنوج، زندان طبس، زندان جوین، زندان مشهد، زندان گنبدکاووس، زندان قائمشهر، زندان رشت (بند مردان و زنان )، زندان رودسر، زندان حویق تالش، زندان اردبیل، زندان تبریز، زندان ارومیه، زندان سلماس، زندان خوی، زندان نقده، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان، زندان کامیاران و زندان دیزل‌آباد کرمانشاه به این جنبش پیوسته اند.
حمایت‌های بین المللی از «جنبش نه به اعدام»
پروفسور جاوید رحمان گزارشگر پیشین سازمان ملل متحد در مورد ایران، در پیامی به مناسبت روز جهانی علیه مجازات اعدام گفت: « ……با تحسین و تشویق آن دسته از زندانیان سیاسی در زندان قزلحصار کرج که اعتراضاتی را در ژانویه ۲۰۲۴ آغاز کردند و اکنون به اعتصاب غذای هفتگی تبدیل شده و به اسم «سه شنبه های نه به اعدام» نامیده میشود….. همه باید سخت تلاش کنیم تا شهامتی مانند آنها برای لغو حکم اعدام در ایران و تمام کشورهای جهان پیدا کنیم».
خانم مای ساتو گزارشگر کنونی سازمان ملل متحد در امور ایران، نیز در پیام تصویری که به مناسبت ۱۰ اکتبر در شبکه ایکس خود منتشر کرد، چنین گفت: «… در مقابل اقدامات سرکوبگرانه رژیم، شجاعت مردم ایران می درخشد. کمپین سه شنبه های نه به اعدام که ابتکاری به رهبری زندانیان است که در آن زندانیان هر سه شنبه علیه مجازات اعدام دست به اعتصاب غذا میزنند، تعهد تزلزل ناپذیر به عدالت و حقوق بشر را نشان میدهد»
۳۰۰۰ شخصیت سیاسی و مدافع حقوق بشر از جمله برخی رهبران سابق و نمایندگان پارلمان در کشورهای مختلف در پاسخ به فراخوان مریم رجوی برای توقف اعدام در ایران، حمایت خودشان از کارزار سه شنبه های نه به اعدام را اعلام کردند.
حمایت نهادهای بین‌المللی
- سازمان ملل متحد: کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل بارها از افزایش اعدامها در ایران ابراز نگرانی کرده است.
- اتحادیه اروپا: پارلمان اروپا در چندین قطعنامه، سیاست‌های رژیم ایران در قبال اعدام را محکوم کرده و خواستار توقف اجرای این احکام شده است.
- عفو بین‌الملل: این سازمان بارها خواستار توقف فوری اعدام در ایران شده است.
- دولت‌های غربی: وزرای خارجه کشورهای فرانسه، آلمان و آمریکا از زندانیان معترض حمایت کرده‌اند.
- سازمان‌های مدافع حقوق بشر: گروه‌هایی مانند “فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر” از این کارزار حمایت کرده و خواستار اعمال فشار بیشتر بر حکومت ایران شده‌اند.
سرکوب حکومتی و تداوم مقاومت
رژیم ایران تلاش کرده است با سرکوب و اعمال فشار، از گسترش این کارزار جلوگیری کند. بسیاری از زندانیانی که در این کارزار شرکت کرده‌اند، با تهدید انتقال به سلول انفرادی و قطع ملاقات‌هایشان مواجه شده‌اند. با این حال، حمایت عمومی از این حرکت همچنان در حال افزایش است و زندانیان به‌رغم خطرات موجود، هر هفته به اعتراضات خود ادامه می‌دهند.
کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” نمونه‌ای بی‌سابقه از مقاومت مدنی در داخل زندانهای ایران است. این جنبش علاوه بر آنکه نشان‌دهنده مخالفت گسترده با مجازات اعدام است، بیانگر یک حرکت اعتراضی گسترش یابنده علیه سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت نیز محسوب میشود.
جمع بندی: ادامه مسیر مقاومت
کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” نشان داده است که حتی در فضای سرکوب‌شده زندان‌ها، اعتراض و مقاومت می‌تواند مسیر خود را پیدا کند و به جنبشی تأثیرگذار تبدیل شود. این جنبش نمادی از ایستادگی زندانیان در برابر ارعاب و فشارهای حکومتی است. مقاومت در زندان‌ها نه‌تنها نشانه‌ای از سر خم نکردن در برابر سرکوب است، بلکه راهی برای استمرار مبارزه و رساندن پیام اعتراض به بیرون از دیوارهای زندان محسوب میشود.
