عثمان اسماعیلی از فعالین کارگری که روز ۲۷ فروردین پس از دو ماه حبس با پایان دوره محکومیتش از زندان سقز آزاد شده بود مجدد روز شنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۹۷، به اتهام تبلیغ علیه نظام از طریق مصاحبه با رسانه های بیگانه به دادگاه احضار گردید.
عثمان اسماعیلی فعال کارگری روز ۹ اسفند ۱۳۹۶، جهت اجرای حکم حبس دو ماه خود به زندان سقز منتقل شد و روز ۲۷ فروردین ماه از زندان آزاد شد.
نیروهای امنیتی در حالی که ده روز از زندانی شدن این فعال کارگری گذشته بود و وی در زندان سپری میکرد با پرونده سازی جدید به منزل وی مراجعه کرده و برای روز ۱اردیبهشت این فعال کارگری را به دادگاه احضار کرده اند.
این پرونده سازی توسط اداره اطلاعات سقز به دلیل مصاحبه این فعال کارگری با رسانه های خارجی در خصوص وضعیت فعالین کارگری زندانی محمود صالحی، رضا شهابی و … صورت گرفته است.
-
این فعال کارگری در بخشی از دفاعیات خود که متن آن را در صفحه فیس بوک خود منتشر کرده است اعلام کرده است:
«محمود صالحی و رضا شهابی و سایر زندانیان سیاسی و کارگران زندانی، نباید در زندان باشند. من بعنوان یک انسان وظیفه خود می دانم که از آنان دفاع کنم. در ضمن هیچ مرجع قضایی به من نگفته است تا مصاحبه نکنم. آقای قاضی من از شما سوال می کنم؟ این چه وزارت اطلاعاتی است که یک فرد مریض و دیالیزی را بعد از دیالیز و بدون هیچ ابلاغیه ای در حیاط بیمارستان بازداشت می کنند؟ جناب قاضی خبر دستگیری محمود صالحی بلافاصله دردنیای مجازی و میان مردم پخش شد و همه افراد جامعه از این بابت نگران بودند. من هم از این موضوع با خبر شدم و به وظیفه انسانی خود دانستم تا از محمود صالحی و همه زندانیان سیاسی دفاع کنم و دفاع خواهیم کرد. جناب قاضی کسی که از مریضی کلیه و قلب رنج می برد و تحمل حبس را ندارد چرا باید او را بازداشت کنید؟ آن فرد زندگی خود را وقف انسانیت و در راه رهایی طبقه کارگر صرف کرده است. ایا من کارگر نباید از او دفاع کنم؟ اگر آن فرد در زندان جان خود را از دست بدهد، چه فایده ای دارد که من سر مزار او گریه کنم، در صورتی که این فرد عزیزترین دوستم است. آن فرد نه تنها همفکرم است بلکه در راستای دفاع از طبقه کارگر همراه هستیم. طبقه کارگر تمام خدمات جامعه را تولید می کند، اما خود از همه بی بهره است. این چه مملکتی است که طبقه کارگر را محروم نگاه داشته است؟
جناب قاضی من بچه بازار کار هستم و هزاران نفر مثل من از بچگی وارد بازار کار شده اند. ما کارگران مهد کودک،مدرسه و ساختمان برای جامعه درست می کنیم، اما بچه های ما خود محروم از این امکانات هستند.»