مجتمع کشت و صنعت هفت تپه قدیمی‌ترین کارخانه تولید شکر در ایران است که بیش از نیم قرن از تاسیس آن می گذرد. این شرکت با حدود پنج هزار کارگر و ظرفیت اسمی تولید ۱۰۰هزار تن شکر، ۱۵ کیلومتری شهر شوش در استان خوزستان – جنوب ایران واقع شده است.
مشکلات مجتمع هفت تپه به ویژه پس از واگذاری به بخش خصوصی در سال ۱۳۹۵ و در جریان خصوصی‌سازی‌های گسترده در ایران افزایش یافته و بدنبال آن اعتراضات فراوان کارگران با شعار محوری «ما کارگر هفت تپه‌ایم، گرسنه‌ایم، گرسنه‌ایم» اوج گرفته است. اصلی ترین دلیل اعتراض کارگران در این سالیان عمدتاً عدم دریافت دستمزد طی ماههای متوالی بوده است.
جعفر عظیم‌زاده، فعال کارگری و دبیر هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران،روز پانزدهم بهمن ۱۳۹۶ وضعیت اسفناک کارگرانی که ماهها دستمزد دریافت نکرده اند،را به بردگی تشبیه کرد و گفت: خانواده‌های تعدادی از کارگران به دلیل دریافت نکردن حقوق مجبور به خرید نسیه نان شده‌اند و با تداوم این وضعیت، حتی نانوایی‌ها نیز از فروش نان نسیه به کارگران اجتناب کرده اند.
عدم دریافت حقوق به مدت چند ماه، بر کارگران و خانواده های آنها فشار طاقت فرسایی را وارد کرده است بطوری که یکی از کارگران بخش کشاورزی، در اعتراض به عدم پرداخت مزد، در فوریه ۲۰۱۸ با انداختن خود به کانال آبیاری مزرعه نیشکر به زندگی خود پایان داد.
از طرف دیگر رهبران و اعضای سندیکای کارگران شرکت هفت تپه که تشکلی مستقل و غیردولتی است، در سال‌های گذشته بارها به دلیل پیگیری حقوق کارگران، با احضار،بازداشت و زندان روبرو شده‌اند.
تنها در طول سال گذشته (۱۳۹۶) بیش از ۱۰۰ نفر از کارگران شرکت نیشکر هفت تپه احضار و مورد دستگیری واقع شده اند، علت کلیه دستگیری ها اساسا درخواست دستمزد از طرف کارگران بوده است.
درخواست های کارگران هفت تپه، درخواست های پایه ای یک کارگر است ولی متاسفانه برای رسیدن به همین خواسته ها نیز مستمر تحت سرکوب قرار دارند. این موارد خواسته های کارگران هفت تپه می باشد:
پرداخت معوقات مزدی کارگران که شامل دستمزد چند ماه از سال ۹۶ همراه با عیدی و پاداش سال97 میباشد.
عدم خصوصی سازی شرکت
رسمی شدن کارگران قراردادی
حضور نمایندگان کارگران درنظارت بر کارکرد مدیریت شرکت
آزادی کارگران بازداشتی و اجازه ورود کارگرانی که ازآمدن به شرکت ممنوع الورود شده اند.
