نگرانی خانواده زینب جلالیان نسبت به دو سال بی‌خبری و شکنجه فرزندشان
یک منبع نزدیک به خانواده زینب جلالیان، روز چهارشنبه ۲۲ دی‌ماه اعلام کرد، با گذشت ۵۳۰ روز بی خبری و قطع ارتباط، اطرافیان و خانواده زینب جلالیان بشدت نگران وضعیت سلامتی زینب هستند و حکومت ایران را مسئول سلامتی جسمی فرزندشان می‌دانند.
این منبع گفت: «نزدیک یک سال است زینب جلالیان برغم شرایط وخیم جسمی و روحی از هر گونه ارتباط با بیرون و خانواده محروم شده و از وضعیت سلامتیش اطلاعی در دست نیست.
ماموران زندان اعلام کرده اند تا زمانیکه زینب جلالیان ابراز پشیمانی و مصاحبه تلویزیونی نکند این شرایط ادامه پیدا خواهد کرد.
زینب جلالیان در ۵۳۰ روز گذشته، بجز یک تماس دو دقیقه‌ای، هیچ تماسی با خانواده اش نداشته است. از زمان تبعید او از زندان خوی به زندانهای قرچک، کرمان، کرمانشاه و یزد تماس او بطور کامل قطع و خانواده در بی خبری کامل از وضعیت او هستند.»
خانواده زینب جلالیان بدلیل بی خبری از سرگذشت زینب اعلام کردند مسئولیت سلامتی و جان او بر عهده قضاییه و مسئولان حکومتی ایران است. زینب جلالیان سنگین‌ترین حکم در میان زندانیان سیاسی زن در ایران را تحمل میکند. او به حبس ابد محکوم می‌باشد. پس از گذشت ۵۳۰ روز او هنوز اجازه تماس و ملاقات با خانواده‌اش را ندارد.
لازم به یادآوری است که زینب جلالیان زمانی که در زندان خوی محبوس بود نیز از گرفتن هرگونه تماس با خانواده‌اش محروم بود و از زمان فوت برادر بزرگترش دیگر ارتباطی با خانواده نداشته است. در آن زمان نیز مسئولان زندان فقط به خانواده زینب خبر زنده بودن وی را می‌دادند.
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماهها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «محاربه» به اعدام محکوم شد.
این حکم پس از تایید در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد و پس از آن زینب به زندان خوی در استان آذربایجان غربی انتقال یافت. وی طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان و کرونا مبتلا شده است.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی در تاریخ ۵تیر۹۹ و در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد وی در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود و در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی و یا زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده بود.
وی روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه مال سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شد.
و بعد از گذشت بیش از یک ماه تحمل حبس در زندان کرمانشاه، در ۲۰ آبان ۹۹ به زندان یزد منتقل شده است.
زینب پیشتر نیز بارها اصرار ماموران وزارت اطلاعات برای انجام مصاحبه و ندامت اجباری را رد کرده و اگر چه فشارهای بسیاری از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و اعتراف اجباری نشده است.
سازمان عفو بین الملل در ۲۴ بهمن ۹۹ در یک بیانیه اقدام فوری نوشت: «مأموران وزارت اطلاعات ایران، با جلوگیری از دسترسی زینب جلالیان، زندانی کرد، به خدمات پزشکی، وی را تحت شکنجه قرار داده‌اند تا او را وادار به «اعتراف» علیه خود در مقابل دوربین فلیم‌برداری کنند. این جلوگیری عامدانه از دسترسی زینب جلالیان به خدمات پزشکی موجب درد و رنج شدید وی شده است…»
