فرحناز ظرفچی از قربانیان قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷
فرحناز ظرفچی متولد سال ۱۳۴۲ در محله یاخچی آباد تهران در خانواده ای هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران چشم به جهان گشود. وی تا دیپلم تحصیلات خود را ادامه داد.
فرحناز در سال ۱۳۶۰ به همراه مادرش دستگیر و تا سال ۱۳۶۷ در زندان بود.
محکومیت فرحناز تمام شده بود اما چون حاضر به انجام مصاحبه نمی شد، او را در زندان نگه داشته بودند و آزاد نمی کردند.
بسیاری از زندانیان در آن سالها تحت فشار برای انجام مصاحبه ویدئویی بودند تا در آن از پروسه و فعالیت‌های سیاسی خود اعلام ندامت کرده و اعلام کنند که به جمهوری اسلامی وفادارند.
در مرداد ۱۳۶۷ زمانی که فرحناز را از یکی از بندهای زندان اوین برای حلق آویز می بردند، مدت ها بود که باید آزاد می شد. چند روز قبل از آن حسین زاده، مدیر زندان به او گفته بود: همین روزها آزادت می کنیم.
به گواه زندانیان سیاسی سابق که از اعدام‌های تابستان سال ۱۳۶۷ جان به در برده‌اند، اکثر هم‌بندیان آنها که اعدام شدند افرادی بودند که در حال گذراندن دوران محکومیت بوده یا محکومیتشان تمام شده بود و حاضر به امضای “انزجارنامه” نبودند.
بسیاری از بازداشت‌شدگان در دهه ۶۰ جوانانی در دهه ۲۰ زندگی خود بودند که به گفته خود زندانیان عمدتا به دلیل “داشتن اعلامیه و نه فعالیت مسلحانه بازداشت شده بودند” و در تابستان ۱۳۶۷ در حال گذراندن محکومیت خود بودند.
سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی باید قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ در ایران را به عنوان نسل کشی و جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد باید برای به محاکمه کشیدن سران رژیم حاکم بر ایران به ویژه خامنه ای، رئیسی و رئیس قوه قضائیه اش اژه ای به دلیل ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل کشی، دست به اقدام فوری بزند.