علت افزایش قتل های ناموسی در ایران چیست؟
ایران از معدود کشورهایی است که به “کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان” ملحق نشده است.
قتل زنان تحت عنوان قتل های ناموسی در کشور بسیار رایج می باشد. زنانی که به جرم متفاوت زندگی کردن در دادگاه خانواده محکوم به مرگ می شوند؛ و باید تاکید کرد که قوانین تبعیض آمیز رژیم حاکم بر ایران نیز به آن جامه قانونی می پوشاند.
قانون مجازات اسلامی – کتاب پنجم – فصل هفدهم (جرایم علیه اشخاص و اطفال) – ماده ۶۳۰:
«هرگاه مردی همسر خود را در حال زنا با مرد اجنبی مشاهده کند و علم به تمکین زن داشته باشد، می تواند در همان حال آنان را به قتل برساند و در صورتی که زن مکره باشد فقط مرد را می تواند به قتل برساند.»
قوانین رژیم حاکم بر ایران یکی از دلایل رواج قتل های ناموسی است و به آن مشروعیت می بخشد؛ و از دید بسیاری از حقوقدانان ماده ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی مجوزی برای قتل های ناموسی می باشد.
چندی پیش در شهر اهواز جنایت فجیعی روی داد که مردی با کمک برادرش، همسر ۱۷ ساله خود را سر برید و آن را در ملاء عام به نمایش گذاشت.
این تنها یکی از چندین قتل تکان‌دهنده زنان در ایران است. در طول سال‌های گذشته، این جنایات بسیار تکرار شده، اما تنها تعداد کمی از آنها علنی شده است. این جنایت و بسیاری دیگر از این قبیل آنقدر افزایش یافته است که رسانه‌های رسمی حکومتی مجبور به گزارش آنها می شوند تا میزان خشونت علیه زنان ایران را برجسته کنند.
به گزارش روزنامه حکومتی ستاره صبح، که این مورد را در ۱۹ بهمن گزارش کرده است، قتل های ناموسی در جنوب کشور رواج یافته و «از تابستان ۱۳۹۸ تا تابستان ۱۴۰۰ بیش از ۶۰ مورد از قتل زنان گزارش شده است. نکته قابل تامل این است که در میان کشته شدگان قربانیانی بین ۱۱ تا ۱۵ سال به چشم می‌خورند.
روزنامه حکومتی شرق از افزایش جنایات علیه زنان در سراسر کشور خبر داد و نوشت: «نگاه به جنایات علیه زنان در سال‌های اخیر، چه به صورت علنی یا پنهان از مردم، گزارش شود، مختص یک قشر خاص نیست. از گیلان تا خوزستان، از سنندج تا ارومیه، گوشه و کنار این کشور شاهد کشتار زنان است و این نشان می‌دهد که ما با بحرانی جدی‌تر از ضدفرهنگی یا تعصب قبیله‌ای-مذهبی مواجه هستیم.
رواج چنین فجایع دردناک اجتماعی تنها ناشی از ایدئولوژی منحط حکومت فعلی ایران است و سیاست‌های ضد زنی که در قانون اساسی نیز وجود دارد، سرکوب علیه زنان و قتل های ناموسی را نهادینه کرده است، به گونه‌ای که جنایات علیه زنان و کشتار آنها در گوشه و کنار کشور به امری عادی تبدیل شده است.
روزنامه حکومتی مستقر در مقاله‌ای با عنوان «چند کلمه درباره قتل های ناموسی در خوزستان» نوشت: «اجازه دهید چند کلمه اینجا بنویسم. هم از رنج زن بودن و هم از رنج عرب بودن در جامعه‌ای که همه عیوب و گناهان و اشتباهات را کاملاً وابسته به قومیت بررسی می‌کند اما عمداً از نشانه رفتن نوک پیکان به سمت حکومت و حاکمیت و عوامل آشکار اجتماعی جلوگیری می کند».
اوضاع به حدی غم انگیز شده است که این روزنامه حکومتی مجبور به انتقاد از کارشناسان اجتماعی در رژیم شد که علت وقوع قتلهای ناموسی را در مشکلات قومی جستجو می‌کنند.
روزنامه حکومتی همدلی، در مقاله‌ای با اشاره به مسئولیت سران حکومت نوشت: «ارکان حکومت در این بحران‌ها از جمله «سیاست‌گذاران قضایی، دولتی، حوزه‌های علمیه و روحانیت» درگیر هستند.
واقعیت این است که از زمان روی کار آمدن این حکومت بعد از سال ۱۳۵۷ و استقرار نظام حاکمیت مطلقه روحانیت، فرهنگ ارتجاعی و زن ستیز آن زمینه را برای قتلهای ناموسی علیه زنان فراهم کرده است. زنان اولین قربانیان این نظام هستند.