در یکی از شوک‌آورترین رخدادهای اخیر در زندانهای ایران، صبح روز شنبه ۴ مرداد ۱۴۰۴، نیروهای گارد ویژه با همکاری نهادهای امنیتی و مسئولان زندان قزلحصار، به واحد ۴ این زندان – محل نگهداری زندانیان سیاسی – یورش بردند. این حمله که به دستور مستقیم رئیس زندان، الله‌کرم عزیزی، و با حضور بیش از ۱۰۰ نیروی مسلح صورت گرفت، نمونه‌ای آشکار از نقض فاحش حقوق بشر و ادامه روند سرکوب سازمان‌یافته مخالفان سیاسی در ایران است.
ضرب‌وشتم، شکنجه و انفرادی؛ حمله‌ای هدفمند برای ارعاب
گزارش‌های موثق حاکی از آن است که مأموران با اعمال خشونت شدید، زندانیان را با دستبند، پابند و کیسه‌کشی بر سر، مورد ضرب‌وشتم قرار داده و سپس همگی را به سلول‌های انفرادی منتقل کردند. از زمان این یورش تاکنون، هیچگونه ارتباطی میان زندانیان سیاسی و خانواده‌های آنان برقرار نشده و نگرانی‌ها درباره وضعیت جسمی و روحی آنان شدت گرفته است.
اعدام‌های ناگهانی؛ نقض مضاعف عدالت و انسانیت
در پی این سرکوب، روز یکشنبه ۵ مرداد، دو زندانی سیاسی به نام‌های مهدی حسنی و بهروز احسانی بدون اطلاع خانواده‌ها و بدون حق آخرین ملاقات، اعدام شدند. این اقدام در حالی صورت گرفت که روند قضایی پرونده آنان با نقض‌های آشکار مواجه بود؛ از جمله رد مکرر درخواست اعاده دادرسی و محرومیت از رسیدگی در دادگاه تجدیدنظر. اتهام این دو زندانی، عضویت در سازمان مجاهدین خلق عنوان شده است – اتهامی که در سال‌های گذشته بارها مبنای سرکوب‌های سیاسی بوده است.
تبعید سعید ماسوری؛ جان یک زندانی باسابقه در خطر است
در ادامه فشارها، سعید ماسوری، زندانی سیاسی که ۲۵ سال بدون یک روز مرخصی در زندانهای مختلف ایران حبس بوده، به‌طور ناگهانی و بدون هیچ حکم رسمی به زندان زاهدان تبعید شد؛ منطقه‌ای محروم با شرایط زندان وخیم. خانواده او این تبعید را تهدیدی جدی علیه جانش دانسته‌اند. خانم ماسوری، خواهر این زندانی، در شبکه اجتماعی ایکس نوشته است:
«امروز سعید پس از ۲۵ سال زندان، بی‌اطلاع و بی‌حکم به زندان زاهدان تبعید شد؛ جایی دورافتاده و با شرایط دشوار. این تبعید جان او را تهدید میکند.»
نقشه‌ای سازمان‌یافته برای درهم شکستن مقاومت
تحلیلگران حقوق بشر معتقدند این اقدامات خشونت‌بار و هماهنگ، نشان‌دهنده تداوم یک سیاست سیستماتیک سرکوب و ارعاب در زندانهای ایران است. هدف از چنین حمله‌هایی، تضعیف روحیه زندانیان سیاسی، جلوگیری از اعتراضات درون زندان و پنهان‌سازی شرایط غیرانسانی حاکم بر سیستم زندانبانی است.
