به مناسبت ۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام برخی از زندانیان سیاسی، فعالین حقوق بشری و خانواده زندانیان سیاسی، خواهان لغو حکم اعدام در ایران شدند.
حسن صادقی زندانی سیاسی در زندان رجایی شهر کرج به مناسبت ۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام طی نامه ای خواهان لغو حکم اعدام در ایران شد.
این زندانی سیاسی در نامه اش مجازات اعدام را به عنوان ابزاری برای حفظ حاکمیت رژیم ایرن خوانده و به خاطرات خود در سال ۱۳۶۱ و اعدام دوستانش و همچنین اعدام اخیر هم بندیان خود اشاره کرده و نوشته است «به روز جهانی لغو اعدام نزدیک میشویم و اعدامها در ایران همچنان ادامه دارد . اعدام ابزاری است که حاکمان جبار از دست زدن به آن ابایی ندارند همچنان که این حکومت اعدام برایش مدال افتخار است چرا که پایه های آن بر روی اعدام و کشتار و جنایت سوار است و از روز اول بقای خود را در این عمل غیر انسانی میدید. این نظام چه انسانهای بی گناهی را که اعدام نکرده است و عجبا که برای آن به خودشان هم نشان افتخار هم میدهند اعدام کودکان و نوجوانان بی گناهی چون فاطمه مصباح ها و عزت مصباح ها در سنین ۱۳ و ۱۵سال از کارنامه این نظام پاک نخواهد شود. آیا میتوانید بگویید شما با کودکان این سرزمین چه کردید که حالا دم از کودک کشی میزنید ؟ با جوانانی مثل محمد مصباح ها ، تیمورداورها و مسعود خستوها و علی خادمی ها … چه کردید که حالا دم از کشته شدن جوانان فلسطینی میزنید ؟ البته تعجبی ندارد که جلاد پورمحمدی جلوی دوربین بیاید و با بی شرمی بگوید : اعدام کرده ایم و حق ما بوده!!! آخر چه کسی این حق را به تو داده که نوجوانی چون افشین ۱۵ ساله یا مصطفی مثنی ۲۰ساله را اعدام کنی ؟ سال ۱۳۶۱ مرا به زندان قزلحصار بردند، بعدها شنیدم محمود مصباح را که زمان خداحافظی با او پایش شکسته و در گچ بود، کمی بعد از رفتن من همراه برادرش اکبر آقای مصباح اعدام کردند درحالی که درلحظه اعدام دست دردست همدیگر داشتند . يك سال نشده بود که از زندان قزلحصار به زندان اوین منتقل شدم بند آموزشگاه همان سالن شش همان اتاق ۷۸ ولی از ۳۰ نفر یک سال پیش تنها ۵ نفر باقی مانده بودند . احمد ، جبرئیل ، تیمور ، بهروز ، بچه های ۹۰ نفره خزانه بچه های تیم فوتبال مصطفی مثنی کجا رفتند ؟؟؟ از بغض درگلو و سرهای پایین آنهایی که مانده بودند جواب سوالم را همانجا گرفتم ماشین اعدام رژیم همچنام روشن است و پس از ۴۰ سال هنوز میکْشد و میکْشد و میکْشد. همین چند هفته پیش زانیار و لقمان را از کنارمان بردند و گویی مارهای ضحاک از خون جوانان این سرزمین سیراب نمیشوند . به امید روزی که جهانیان هرگونه رابطه با این حکومت رکورد دار اعدام را مشروط به برچیدن احکام اعدام کنند.»
مریم اکبری منفرد، آتنا دائمی و گلرخ ایرایی سه تن از زنان زندانی سیاسی از زندان اوین نامه سرگشاده ای به مناسبت ۱۰ اکتبر روز جهانی علیه مجازات اعدام برای جاوید رحمان گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران ارسال کردند و ضمن اعلام انزجار از تمامی اعدام های صورت گرفته از زمان برپایی رژیم حاکم از جاوید رحمان خواسته اند تا برای که برای دیدن حقایق از نزدیک، به ایران سفر کند.
این زندانی سیاسی در نامه خود خطاب به جاوید رحمان نوشته اند «چندی است در رسانه‌ها، مسئولین خبر از حذف حکم اعدام محکومین قاچاق مواد مخدر می دهند. اما واقعیت این است که محکومین این اتهام هم چنان در سکوت خبری به دار آویخته می شوند. اعدام محکومین حمل و خرید و فروش مواد مخدر در کنار محکومین به قتل بیشترین آمار اعدام را در ایران دارد. سالانه طبق آمار موجود که یقیناً در دسترس شما قرار می گیرد زنان و مردان بسیاری به سبب ارتکاب قتل (عمد و غیر عمد) محکوم به اعدام گشته و احکام نیز به سرعت اجرا می شوند. در کنار اعدام زندانیان عادی بسیاری از فعالین سیاسی و عقیدتی طی چهاردهه‌ی گذشته به دلیل داشتن عقاید و آرای متفاوت از حاکمیت به دار آویخته یا گلوله باران شده‌اند که طبق اسناد معتبر موجود، بیشترین تعداد آن متعلق به ده سال اول شکل‌گیری این حاکمیت (برابر با سالهای ۱۹۸۸- ۱۹۷۸) می‌باشد. اعدام هایی اکثراً بدون محاکمه، که پس از اجرای حکم، پیکر کشته شدگان به صورت گمنام در حاشیه شهرهابه خاک سپرده شدند. [این در حالی است که به فعالان مخالف با اعدام اجازه‌ی هیچ کنشی داده نمی‌شود و بسیاری از آنان صرفاً به دلیل مخالفت با اعدام در زندان هستند]. مادامی که مجازات اعدام در قوانین کشور به قوت خود باقی است، محکومین جرائم عمومی که بسیاری شان قربانیان فاصله ی طبقاتی و فقر فرهنگی و اقتصادی هستند و هم چنین فعالین سیاسی و عقیدتی که معترض به سیاست های غلط و فساد سیستم می باشند، قربانی قتل حکومتی می‌گردند. چنانچه شاهدیم با شروع کار دولت فعلی از سال ۱۳۹۲ که با شعار معروف این جریان مبنی بر آوردن کلیدی بر قفل‌ها و آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی نیز آغاز شد، بیشترین اعدام ها انجام گرفته است… در تابستان ۱۳۹۵ همچون دهه ی شصت با اعدام دسته جمعی زندانیان عقیدتی (کردهای سنی) مواجه شدیم که موجب تخلیه ی یک شبه ی یک سالن از بند سیاسی زندان گوهردشت کرج (رجایی شهر کرج) گردید.»
دکتر محمد ملکی رئیس پیشین دانشگاه تهران به مناسبت روز جهانی علیه حکم اعدام در پیامی خطاب به مقامات ایران گفته است «حکومت اسلامی ایران در این مدت چهل سال جز خشونت با مخالفین و اعدام و سر به نیست کردن آنها چه کرده است؟ آیا کارهای خلاف در این کشور کم شده؟…. حکومتی که جوانان را اعدام می کند . اعدام راه حل نیست و درعرض یکی دو ماه هزاران نفر از زندانیان را به پای چوبه دار فرستادند و در دوران حکومت خود رفتارشان با مخالفین جز مرگ و زندان و شکنجه نبوده است .
من بار دیگر روزجهانی مبارزه با اعدام را گرامی می دارم و اعلام می کنم بعد از اینکه لگام تشکیل شد و لغو گام به گام اعدام را خواستار گردید بسیاری از گروههای سیاسی این عمل را مورد استقبال قرار دادند ازجمله مجاهدین و فداییان و دیگر گروههایی که مدعی آزادی و عدالت در ایران هستند از شما بار دیگر می خواهم که متوجه باشید که کار اعدام، کاری نیست که موجب آرامش شما باشد. این عمل را از آمار زندانیان وکسانی که مرتکب قتل می شوند و به اعدام محکوم می شوند می توانید تحقیق کنید.»
فرنگیس مظلوم، مادر زندانی سیاسی سهیل عربی، در یک پیام تصویری خواستار لغو حکم اعدام شد. خانم مظلومی با آرزوی اینکه روزی جراثقالها در خدمت سازندگی ایران آباد قرار گیرد، اظهار امیدواری کرد که دیگر هرگز کلمه اعدام در ایران شنیده نشود.
راحله راحمی پور که برادرش حسین راحمی پور در سال ۶۲ اعدام شد طی یادداشت کوتاهی نوشت، «از نزدیک به چهل سال پیش ما هرشب و هر روز خبر اعدام و زندان جگرگوشه هایمان را می شنویم. این ماشین مرگ کی متوقف می شود؟… من به عنوان خواهر داغداری که عزیزترین وجودم را به دارکشیدند، خواهان لغوحکم اعدام هستم.»
خانواده های زندانیان سیاسی در ایرانشهر نیز هر یک با صدور بیانیه و یادداشت هایی خواهان توقف اعدام و بساط دار در ایران شدند.
جمعی از فعالین سیاسی و مدنی در تهران در بیانیه ای نوشتند: «ما فعالین سیاسی و مدنی ایران به عنوان صدای بخشی از جامعه ایران که بی شک انعکاس دهنده خواست اکثریت جامعه رنج دیده و شکنجه شده ایران است، خواستار لغو فوری حکم اعدام هستیم. ما معتقدیم اعدام به هر بهانه و با هر دستاویزی یک قتل آشکار و عمد دولتی است که نزدیک به چهل سال است توسط این حاکمیت اجرا شده ….»
برخی از طوایف بلوچ نیز، با امضای بیانیه مشترکی خواهان پایان دادن و لغو حکم اعدام در ایران شدند.
دراویش گنابادی نیز که در اعتراضات سراسری زمستان ۹۶ مورد سرکوب شدید مأموران حکومتی قرار گرفتند، در بیانیه خود نوشتند: «ما جامعه صلح طلب دراویش گنابادی، عمیقاً حکم اعدام را محکوم کرده و خواستار لغو این حکم هستیم.»
جمعی از فعالین حقوق بشری در استان خوزستان نیز اعلام کردند: «در کشور ما آمار اعدام نگران کننده است و طی ۳۹ سال تعداد بیشماری اعدام شدند…»
ما را در کانال تلگرام دنبال کنید:
https://t.me/IranHRMnews
