بازداشت شدگان اعتراضات در خوزستان ، زیر فشار و شکنجه در زندان
گزارش های رسیده از منابع موثق نشان می دهد که بازداشت شدگان اعتراضات در خوزستان ، زیر فشار و شکنجه در حبس نگهداری می شوند.
در گزارش یک منبع مطلع آمده است، «بازداشتی‌ها را در اطلاعات به مکان نامعلومی می برند. به گفته بازداشت شدگان، آنها «روز و شب را نمی توانند تشخیص بدهند».
همچنین بنا به این گزارش، «بازجویان و شکنجه گران برای ایجاد ترس و وحشت در میان بازداشتی‌ها، چهره های خود را می پوشانند. شکنجه گران با وسایل مختلف از جمله لوله های آهنی بازداشتی ها را می زنند. در تمام این مدت فرد بازداشتی چشم هایش با چشم بند بسته است که نتواند چهره شکنجه‌گران و بازجویانش را ببینند. پس از پایان بازجویی نیز آنها را به اتاق تاریکی منتقل می کنند که هیچ نوری در آن وجود ندارد و زندانی در تاریکی مطلق روز و شب را طی می کند. فرد بازداشتی مدتی در این محل برای شکنجه روحی – روانی نگهداری می‌شود و سپس آنان را به داخل بندهای زندان می فرستند.»
در گزارش دیگری از وضعیت این بازداشتیان آمده است، جمع زیادی از بازداشت شدگان شهرهای آبادان، شادگان و خرمشهر در بیمارستان صحرایی امام حسین در مسیر اهواز- خرمشهر واقع در نزدیکی دارخوین روبروی شرکت نفت نگهداری می شوند.
مکان دیگری که بازداشت شدگان در آن نگهداری می شوند، اردوگاه باکری در حومه خرمشهر قبل از پلیس راه است. در اردوگاه باکری بیش از ۷۰ نفر از بازداشت شدگان محبوس هستند.
در ماهشهر، وضعیت بازداشتیان وخیم گزارش شده است.
گزارش ها حاکی است که «بازداشتی ها در یک محیط تنگ و تاریک هستند. آنها را بشدت شکنجه کرده و در گرما نگه می دارند. تراکم بالای جمعیتی در بازداشتگاه با فضای کوچک و تاریک و بسیار گرم به حدی است که بازداشت شدگان قادر به نشستن نیستند بلکه بصورت ایستاده روز و شب می گذرانند».
از روز ۲۴ تیر۱۴۰۰، مردم استان خوزستان در اعتراض به بی آبی و سیاست های مخرب حکومت در چندین شهر از جمله اهواز، آبادان،حمیدیه، بستان، سوسنگرد، بندر ماهشهر، خرمشهر، شادگان، کوت عبدالله و ملاثانی، رامشیر و بهبهان اعتراض کرده و دست به تظاهرات زدند. این اعتراضات در ادمه به نقاط دیگری از کشور از جمله خرم آباد، ایذه، کرج، تهران و اصفهان، مشهد و و مسجدسلیمان گسترش یافت و با برخورد خشونت آمیز ماموران امنیتی روبرو شد.
