ارژنگ داوودی در خطر از دست دادن بینایی هر دو چشم
زندانی سیاسی ارژنگ داوودی، که ۱۹ سال است بدون حتی یک‌روز مرخصی در زندان گوهردشت دوران حبس خود را می‌گذراند، دچار مشکل جدی در هر دو چشم می‌باشد و نیاز به عمل جراحی فوری دارد. اما این در حالی است که مسئولان زندان گوهردشت از اعزام او به بیمارستان خودداری می کنند.
آقای داوودی که نزدیک به ۷۰ سال سن دارد، بدلیل اینکه هر دو چشمش آب مروارید دارد، بایستی مورد جراحی قرار بگیرد اما تاکنون هیچ رسیدگی جدی از جانب رئیس زندان برای او انجام نگرفته است.
پس از گذشت دو سال، او اکنون در معرض از دست دادن بینایی هر دو چشم قرار گرفته است.
ارژنگ داوودی حدود دو سال پیش در زندان زاهدان به چشم پزشک مراجعه کرده و قرار بود که در زاهدان چشمانش عمل شود اما رئیس وقت زندان به نام مرتضی پیری به بهانه کرونا، مانع عمل چشم این زندانی شد.
پس از انتقال به تهران این زندانی بارها موضوع چشم خود را از مسئولین زندان گوهردشت (رجایی شهر) پیگیری کرده تا اینکه سرانجام در زمستان سال ۱۴۰۰ یک بار او را برای معاینه به بیمارستان فارابی بردند و قرار بوده که پس از انجام معاینات لازم در اسفند ۱۴۰۰ عمل چشم وی انجام شود.
اما مسئولین زندان باز هم مانع انجام عمل جراحی روی چشمان این زندانی شده اند و اکنون که حدود ۱۴ ماه از انتقال او به زندان گوهردشت میگذرد هیچ اقدام جدی در جهت حل مشکل بینایی این زندانی بعمل نیامده است.
لازم به یادآوری است که این زندانی همچنین در نقطه ران پای راست خود که بر اثر پرتاب وی از پله های زندان زاهدان به پایین توسط مأموری به نام غلامرضا قدیر، دچار شکستکی شدید شده، رنج میبرد که توان حرکت و راه رفتن را از وی سلب نموده و نیاز دارد که پای راستش نیز مورد عمل جراحی قرار بگیرد.
ارژنگ داوودی در مدتی که در زندانهای مختلف دوره محکومیت خود را می‌گذراند بارها در اعتراض به وضعیت زندان، رفتار زندانبانان و اوضاع سیاسی- اجتماعی ایران اعتصاب غذا کرده‌است. او در دوران زندان بارها با پیامهای خود به نقض حقوق بشر در زندانهای دیکتاتوری ولایت فقیه اعتراض کرد.
منزل ارژنگ داوودی از سوی قوه قضاییه با حکم قاضی وقت پرونده، قاضی حداد، مصادره و به فروش رسیده‌است. همسر ارژنگ داوودی چندی پیش در مصاحبه با رادیو فردا در رابطه با این مسئله گفته بود که “منزل ما هم محل سکونت بود و هم مدرسه. مدرسه‌ای که مجتمع فرهنگی و آموزشی “پرتو حکمت” در آن قرار داشت و محل تحصیل و آموزش دانش آموزان بود، که پلمب شد.”
مانیتورینگ حقوق بشر ایران از مجامع حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی خواستار آن است تا بر اساس قوانین بشردوستانه، ایران را وادار به آزاد کردن زندانیان سیاسی کرده و اجازه فعالیت‌های سیاسی آزادانه طبق حقوق آزادی بیان را برای مردم ایران به رسمیت بشناسد.
