هر روز ابعاد گسترده تری از جنایتهای رژیم ایران در سرکوب اعتراضات آبان ماه، روشن میشود. بیش از ۱۵۰۰ تن در جریان این اعتراضات توسط نیروهای امنیتی، مأموران لباس شخصی و سپاه کشته شدند. بیش ار ۴،۰۰۰ تن مجروح و دستکم ۱۲،۰۰۰ نفر دستگیر شده اند.
آمار واقعی البته بسیار بالاتر است چرا که به دلیل سرکوب گسترده و کشتار وحشیانه معترضان، بسیاری از نمونه ها ثبت نشده است.
گزارشات متعدد حاکی از این است که رژیم برای تحویل دادن اجساد قربانیان، خانواده های آنان را تهدید کرده و از آنان تعهد مکتوب گرفته است که هیچ مراسمی برگزار نکنند و علت مرگ عزیزانشان را اعلام نکنند.
در همین رابطه ۲ گزینه در مقابل خانواده ها برای تحویل گرفتن جسد قرار میگرفت.
در صورتی که خانواده تأکید میکرد که در گواهی فوت قید شود که علت مرگ «شلیک گلوله با سلاح جنگی» بوده، خانواده باید ۲۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان ما به ازای پول گلوله پرداخت میکرد.
اما در صورتی که خانواده میپذیرفت که علت مرگ در گواهی فوت «مرگ طبیعی» عنوان شود و خانواده اعلام میکرد که «هیچ اعتراضی نداریم» جسد را رایگان تحویل میدادند.
اما در هر دو صورت، مأموران امنیتی مراسم خاکسپاری و یادبود قربانیان را کنترل میکردند. آنها حتی خانواده ها را از گریه و زاری بر سر مزار عزیزانشان منع میکردند و نمیگذاشتند خانواده ها آخرین وداع را با عزیزانشان داشته باشند.
نیروهای امنیتی روبروی خانه جانباختگان پرسه میزدند. روی اعلامیه و بنرهای ترحیم را چک میکردند. به خانواده ها میگفتند که عکس بزرگ از عزیزانشان که کشته شده اند در مراسم سوگواری استفاده نکنند. حتی برای مراسم نیز خوشان مداح تعیین میکردند.
محمدجواد عابدی، نوجوان ۱۶ ساله اصفهانی و کارگر ساختمانی روز یکشنبه ۲۶ آبان در مسیر برگشت از سرکار به خانه هدف گلوله قرار گفت و جان‌باخت. به خانواده گواهی فوت و اجازه دیدن پیکر فرزندشان داده نشد و پیکر محمدجواد کفن پیچ شده با حضور ماموران در رهنان اصفهان به خاک سپرده شد. پدر محمدجواد گفته است که حتی نتوانسته ببیند کدام قسمت از بدن فرزندش گلوله خورده است.
علی سرتیپی، ۲۱ساله، شب یکشنبه ۱۷ نوامبر (۲۶ آبان) در شهر ملارد به ضرب گلوله نیروهای امنیتی از ناحیه شکم زخمی میشود. به بیمارستانی در کرج منتقل میشود و ۴ صبح جانش را از دست میدهد. پیکر علی سرتیپی را پنج‌شنبه ۲۱ نوامبر (۳۰ آبان) به خاک می‌سپارند. اطراف خانه‌شان نه پرچم سیاهی وجود دارد و نه اعلامیه‌ای. در منطقه‌ای که بنابر شواهد و گزارش‌های متعدد، تعداد کشته‌ها زیاد است، اما به دلیل تهدید و فشار رژیم روی خانواده ها، عزاداری درون خانه‌ها است.
خانواده آرشام ابراهیمی، زمانی که جنازه را تحویل می‌گیرند از آنها خواسته میشود شبانه او را دفن کنند. ۴ مامور نیروی انتظامی را به همراه خانواده فرستادند تا فرزندشان را در مکانی که از پیش تعیین شده بود به خاک بسپارند.
به دلیل سرکوب شدید، وضعیت بسیاری مجروحین نیز وخیم است. در داخل اکثر بیمارستان ها مامورین لباس شخصی و نیروهای سپاه برای دستگیری معترضان زخمی مستقر شده اند.
بسیاری از مجروحین به دلیل ترس از دستگیری هنوز جهت مداوا به بیمارستان مراجعه نکرده اند.
یکی از منابع مانیتورینگ حقوق بشر از داخل ایران گزارش کرد که در اصفهان، یکی از معترضین که مورد اصابت گلوله قرار گرفته بوده پس از چند ساعت به بیمارستان میبرند. اما بسیار دیر شده و او جانش را از دست میدهد.
یکی دیگر از معترضینی که در کرج تیر می‌خورد، همان ابتدا به بیمارستان منتقل شده و مورد عمل جراحی قرار میگیرد. در همان وضعیت وخیم، مأموران امنیتی او را به بیمارستان دیگری منتقل کرده و مورد بازجویی قرار میدهند و دو شب بعد او را به بازداشتگاه منتقل میکنند. یک شب بدون دارو و غذا در بازدشت موقت بوده و بعد به زندان منتقل میشود.
