سمیه رشیدی، زندانی سیاسی محبوس در زندان قرچک ورامین، بنا به گزارش‌ها در پی چندین حمله شدید صرع در وضعیت وخیمی قرار دارد. او در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۴۰۴ سرانجام به بیمارستان مفتح ورامین منتقل شد. پزشکان پس از معاینه، سطح هوشیاری وی را بسیار پایین و وضعیت جسمی‌اش را «وخیم و ناپایدار» توصیف کردند.
بیماری خطرناکی که «تمارض» نام گرفت
رشیدی که سال‌هاست با بیماری صرع دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، از زمان بازداشت بارها علائمی همچون سردردهای شدید و افت سطح هوشیاری را گزارش کرده بود. با این حال، مسئولان بهداری زندان قرچک مکرراً شکایات او را به تمارض نسبت دادند. داروهایی که به او داده شد، صرفاً آرام‌بخش‌های عمومی و داروهای اعصاب بودند که هیچ ارتباطی با درمان صرع نداشتند.
یکی از منابع مطلع درباره وضعیت او گفته است:
«سمیه چندین بار جلوی چشم هم‌بندی‌ها روی زمین افتاد و تشنج کرد، اما پزشک زندان گفت که تمارض می‌کنی. فقط وقتی حالش خیلی وخیم شد، او را با تأخیر به بیمارستان منتقل کردند. الان سطح هوشیاری‌اش ۵ است و پزشکان تقریباً قطع امید کرده‌اند.»
این روایت نه‌تنها نشان‌دهنده بی‌توجهی سیستماتیک پزشکی است، بلکه نحوه استفاده مسئولان زندان از عدم درمان به‌عنوان ابزاری برای شکنجه روانی، به‌ویژه در مورد زندانیان سیاسی، را آشکار می‌سازد.
تشنج‌ها و انتقال دیرهنگام به بیمارستان
در روز انتقال به بیمارستان، رشیدی دچار چندین حمله پیاپی صرع شد. هم‌بندی‌هایش تلاش کردند او را نگه دارند، اما شدت حملات و بی‌هوشی او چنان بود که مسئولان ناگزیر شدند پس از ساعت‌ها مقاومت و تأخیر، انتقال او به بیمارستان را بپذیرند.
پزشکان بیمارستان مفتح به‌سرعت تأیید کردند که سطح هوشیاری سمیه رشیدی بسیار پایین است و وضعیت جسمی او غیرقابل پیش‌بینی و بحرانی است. خانواده‌اش پس از اطلاع از وضعیت وخیم او به بیمارستان مراجعه کردند، اما مانند بسیاری از خانواده‌های زندانیان سیاسی، با محدودیت‌های شدید در ملاقات و اطلاع از روند درمان مواجه شدند.
بازداشت به دلیل شعارنویسی، انتقال پس از بمباران زندان
سمیه رشیدی متولد ۱۳۶۲ و ساکن تهران است. او در تاریخ ۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ به دلیل شعارنویسی در محله جوادیه تهران توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. پس از دو روز بازجویی در بازداشتگاه اطلاعات ۱۵ خرداد، به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
اما پس از حمله موشکی اسرائیل به زندان اوین و جابه‌جایی ناگهانی ده‌ها زندانی زن، رشیدی نیز به‌طور اجباری به زندان قرچک ورامین منتقل شد. اکنون او با اتهام رسمی «تبلیغ علیه نظام» مواجه است؛ اتهامی که در سال‌های اخیر برای سرکوب اشکال مختلف اعتراض مسالمت‌آمیز به‌کار گرفته می‌شود.
زندان قرچک؛ جایی که بیماری می‌سازد
زندان قرچک به‌عنوان یکی از بدنام‌ترین زندان‌های زنان در ایران شناخته می‌شود. تراکم جمعیت، شرایط غیربهداشتی، کمبود دارو و رفتار خشونت‌آمیز کارکنان این زندان را به مکانی غیرانسانی حتی برای زندانیان سالم تبدیل کرده است. زندانیان دارای بیماری‌های زمینه‌ای مانند رشیدی، در معرض خطرات جدی‌تری قرار دارند.
سمیه رشیدی نیز مانند بسیاری دیگر، در شرایطی نگهداری می‌شود که نه‌تنها بیماری را درمان نمی‌کند، بلکه آن را تشدید می‌کند. هم‌بندی‌های او گفته‌اند که او برای انجام بسیاری از کارهای روزمره نیازمند کمک دیگران بود، زیرا بیماری‌اش توان جسمی او را به‌شدت کاهش داده بود. زندان قرچک نه‌تنها فاقد امکانات درمانی برای بیماری‌های مزمن است، بلکه خود عامل وخامت آن‌هاست.