زهرا صفایی؛ نماد ایستادگی در دل سرکوب
مقدمه: زندگی‌ای که با مقاومت شکل گرفت
زهرا صفایی، متولد ۱۳۴۱ در تهران، یکی از زندانیان سیاسی سابق دهه‌ی ۱۳۶۰ است که به دلیل هواداری از سازمان مجاهدین خلق ایران، به مدت هشت سال زندانی شد. پدر او، حسن‌علی صفایی، از بازرگانان خوش‌نام و از زندانیان سیاسی دوران شاه و جمهوری اسلامی، در سال ۱۳۶۰ در زندان اوین اعدام شد.
امروز نیز زهرا صفایی همچنان قربانی سرکوب بی‌رحمانه‌ی رژیم است؛ با سال‌ها زندان، بحران‌های شدید جسمی، و شکنجه‌های روانی سیستماتیک مواجه بوده است.
آخرین بازداشت: در هم شکستن روح یک خانواده
در تاریخ ۲۲ شهریور ۱۴۰۲، زهرا صفایی به همراه دخترش، پرستو معینی، و پسرش، محمدمسعود معینی، در منزل‌شان در تهران بازداشت شدند. آنان به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شدند؛ بندی بدنام با سلول انفرادی و بازجویی‌های شدید.
در یک دادگاه نمایشی که در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۲ توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری برگزار شد، هر سه نفر به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی از طریق ارتباط با سازمان مجاهدین خلق» هرکدام به پنج سال حبس محکوم شدند.
سلامت در خطر: شکنجه‌ی پزشکی سیستماتیک
وضعیت سلامت زهرا صفایی به شدت بحرانی است.
در خرداد ۱۳۹۹، او در زندان قرچک دچار حمله‌ی قلبی شد. پس از ماه‌ها کارشکنی مسئولان زندان، نهایتاً به بیمارستان منتقل شد و دو عدد استنت در رگ‌هایش کار گذاشته شد.
با وجود بیماری قلبی، فشار خون بالا و ضعف‌های جسمی مکرر، او همچنان در شرایطی غیرانسانی در زندان نگهداری می‌شود. محرومیت از درمان مناسب، نقض آشکار کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر است.
شکنجه‌ی روانی: محرومیت از ارتباط با خانواده
در اقدامی تکان‌دهنده و تحقیرآمیز، مسئولان زندان شرط ملاقات زهرا با پسرش را انجام آزمایش DNA برای اثبات نسبت خانوادگی اعلام کردند. این اقدام، آسیب عمیق روانی به این مادر و پسر زندانی وارد کرد.
پیش از این نیز، زهرا و فرزندانش بارها از ملاقات‌های خانوادگی محروم شده و تحت آزارهای اداری و فشارهای عاطفی قرار گرفته بودند.
محکومیت‌های پیاپی: چرخه‌ی بی‌عدالتی
۱۳۹۸ تا ۱۳۹۹: بازداشت و محکومیت به هشت سال زندان به اتهام «تبلیغ علیه نظام»، «توهین به خمینی و خامنه‌ای»، و «اجتماع و تبانی».
۱۴۰۲: بازداشت مجدد و محکومیت به پنج سال دیگر به اتهام‌های مشابه و ساختگی.
با وجود گذراندن بخش زیادی از احکام پیشین، زهرا بار دیگر بدون هیچ مستند قانونی بازداشت شد، که نشان‌دهنده‌ی نقض نظام‌مند حتی قوانین داخلی خود رژیم است.
الگویی از آزار حکومتی برنامه‌ریزی‌شده
ماجرای زهرا صفایی، نشان‌دهنده‌ی سیاست هدفمند رژیم ایران در سرکوب زندانیان سیاسی سابق و خانواده‌های آنان است.
او با موارد زیر مواجه بوده است:
- تهدید به مرگ در داخل زندان؛
- ضرب و شتم توسط زندانیان اجیرشده؛
- محرومیت از وکیل مستقل؛
- تحقیر مستمر و فشارهای روانی شدید.
نتیجه‌گیری: فراخوانی فوری برای عدالت
داستان زهرا صفایی، گواهی روشن از خشونت بی‌رحمانه‌ی رژیم ایران و بی‌تفاوتی آن نسبت به ابتدایی‌ترین حقوق انسانی است. رنج او و فرزندانش، بهای سنگینی است که آزادی در ایران امروز دارد.
ما از سازمان ملل، عفو بین‌الملل، و تمامی نهادهای حقوق بشری می‌خواهیم که:
- خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط زهرا صفایی و فرزندانش شوند؛
- تحقیقات مستقل درباره‌ی شکنجه و بدرفتاری با زندانیان سیاسی در ایران را آغاز کنند؛
- رژیم ایران را برای جنایات علیه بشریت پاسخگو کنند.
صدای زهرا صفایی نباید خاموش شود. شجاعت او باید در جهان طنین‌انداز شود.
