امیر معاوی، زندانی سیاسی در ایران، بیش از ۱۳.۵ سال است که بدون داشتن حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می‌برد. درد و رنج او پس از یک سری اعتراضات در سال ۱۳۹۰ در شهرک ملاشیه اهواز که منجر به کشته شدن یک مامور نیروی انتظامی شد، آغاز گردید.
امیر معاوی به همراه پنج نفر دیگر به نام‌های عباس حیدریان، ناصر حیدریان، عباس حیدری، علی شریفی و علی حیدریان، در تاریخ ۳۱ فروردین ۱۳۹۰ توسط نیروهای اطلاعاتی ایران دستگیر شدند. این دستگیری‌ها در ارتباط با درگیری‌های بین معترضان محلی و نیروهای امنیتی انجام شد. پس از دستگیری، این افراد تحت شکنجه‌های شدید جسمی و روحی قرار گرفتند تا به اعترافات اجباری وادار شوند. پس از تحمل بازجویی‌های طولانی، معاوی و سایر زندانیان به زندان کارون اهواز منتقل شدند. پس از بسته شدن این زندان، آن‌ها به زندان شیبان منتقل شدند.
در پاییز ۱۳۹۰، امیر معاوی و هم‌پرونده‌های او در شعبه ۴ دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی کیاستی محاکمه شدند. آن‌ها به اتهامات جدی از جمله محاربه، اقدام علیه امنیت ملی و قتل یک مامور نیروی انتظامی متهم شدند. امیر معاوی به ۳۵ سال زندان محکوم شد که در دادگاه تجدیدنظر به ۲۵ سال کاهش یافت و همچنین به تبعید به زندان بابل در شمال ایران محکوم گردید.
چهار نفر از هم‌پرونده‌های او، علی شریفی (نامی)، عباس حیدریان (جاسم)، علی حیدریان (طه) و عبدالرحمان حیدریان (ناصر)، به دلیل مشارکت در قتل مامور نیروی انتظامی به اعدام محکوم شدند و حکم آن‌ها در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۳۹۱ اجرا شد.
در بهمن ۱۳۹۱، امیر معاوی به زندان بابل تبعید شد که باعث شد او از خانواده‌اش فاصله بیشتری بگیرد. این انتقال بار مضاعفی را بر خانواده او تحمیل کرد که به دلیل مشکلات مالی و مسافت طولانی، به ندرت می‌توانند به ملاقات او بروند.
پرونده امیر معاوی نمونه‌ای از رفتار سختگیرانه‌ای است که با زندانیان سیاسی در ایران صورت می‌گیرد. با وجود گذشت بیش از یک دهه از حبس، او از حق مرخصی محروم بوده است؛ حقی که معمولاً به زندانیان داده می‌شود تا بتوانند به طور موقت از زندان خارج شده و با خانواده و جامعه خود ارتباط برقرار کنند. حکم طولانی مدت، محرومیت از مرخصی و بدرفتاری‌هایی که در دوران بازداشت تحمل کرده است، به‌خوبی نگرانی‌های گسترده‌تری را درباره وضعیت زندانیان سیاسی در ایران، به ویژه کسانی که به جرایم علیه دولت متهم هستند، نشان می‌دهد.
