به نظر میرسد که تجاوز و توهین جنسی یک امر عادی برای پرسنل سپاه هست
“ما را اول انداختند داخل ون سیاه رنگ و با چشم بند، چشم‌ها را بستند و دستها را با یک سیم بستند و پس از آن ما را بردند جایی که نمی‌دانم کجا بود. بعد موبایل و کیف و همه وسایل، حتی لوازم آرایشی داخل کیف را هم تحویل گرفتند و در حین انتقال و داخل بازداشتگاه بدون اینکه حرفی بپرسند به ما سیلی و لگد می‌زدند.”
به راحتی به ما و سایر بازداشتیها، تعرض و توهین جنسی میکردند و به نظر میرسید که این پدیده یک امر عادی برای پرسنل بازداشتگاه اطلاعات سپاه هست.“جای حساس بدن را با لگد، فشار زیادی می‌دادند و ما را سگ های ماده …! می‌گفتند؛ الفاظ رکیک استفاده میکردند که چند بار با …! رابطه جنسی داشتید”
ما به همراه تعداد دیگری از زنان معترض بازداشت شده، در روز اول بازداشت به صورت گروهی در یک سلول نگهداری می شدیم و بعد از آن ماموران آمدند و ما را از همدیگر جدا کردند و هر کدام از ما را به انفرادیهای جداگانه بردند “هرچه من و دوستانم به هم چسبیده بودیم که ما رو جدا نکنید، گفتن نه دیگه شب پاره کردن شماست! گفتم شما مسلمون هستید ما هم انسان بخاطر خدا به خاطر بی گناهی! ما دختریم شما رو جون عزیزانتون کاری نداشته باشید. گفتن خفه شو ماده سگ شب خواب …!”
بازجوها، اطلاعات شخصی ما را پرسیده و درباره مسائل ریز و درشت زندگی ما سوال پرسیده اند و محتویات گوشی را چک کرده اند و مستمر از ما می پرسیدند ”الان بگو لیدر شما کی بود؟ از مسجد مکی با چه کسی و کسانی رابطه داری؟”
بازجویان اطلاعات سپاه اصرار داشته اند که ما بگوییم با چهره های شاخص رابطه جنسی داشته ایم و بپذیریم که با گروه مسلح بلوچستان و مجاهدین خلق و سلطنت طلبان در ارتباط بوده ایم و زمانی که ما این اتهامات بازجویان را انکار کردیم یکی از بازجویان به یکی از ما گفته است “من کاری میکنم که تو مثل بلبل بگی چند بار سرویس دادی اینجا لال مادر زاد به حرف میاد دختر هرزه!”
پس از این تهدید، “بازجو دو نفر را که انگار دم در منتظر بودند را صدا زد اومدند. بعد گفتند وقتشه! لباس هامو پاره کردند. هرچه فریاد زدم التماس کردم خواهش کردم منو بکشید اما این کار رو با من نکنید ولی فایده ای نداشت”
این اظهارات یکی از قربانیان تجاوز در زاهدان است که به دلیل عرف جامعه هویت شان محفوظ مانده است. آنها در یک تجمع اعتراضی علیه حکومت به همراه تعداد زیادی از دختران دیگر بازداشت شده است. مامورین اطلاعات سپاه و بازجویان این نهاد امنیتی در طول دوران بازجویی به تعدادی از این دختران جوان تجاوز جنسی کرده اند.
طبق پرسش هایی که بازجویان از این دختران جوان کرده اند مشخص است که بازجویان اطلاعات سپاه قصد داشته اند از زبان این بازداشت‌شدگان زن “بر علیه کارکنان مجموعه مکی زاهدان سناریوسازی” بکنند.
قابل ذکر است بسیاری از بازداشتیان معترض اعتراضات اخیر که از بازداشتگاه های اطلاعات سپاه در بلوچستان آزاد شده اند دچار افسردگی شدید شده اند و ارتباط خود را با اطرافیانشان قطع کرده اند و حتی بسیاری از دختران و پسران دانشجو که در طول اعتراضات سراسری در بلوچستان بازداشت شده اند، پس از آزادی ادامه تحصیل در دانشگاه را رها کرده اند. بسیاری بیم آن دارند که این رفتار بازداشت‌شدگان آزاد شده ممکن است نتیجه روانی برخورد ماموران و بازجویان اطلاعات سپاه با آنها در طول دوران بازداشت باشد.
آنچه که مسلم است و شواهد نشان می‌دهد سازمان اطلاعات سپاه از تعرض و تهدید جنسی و در مواردی تجاوز جنسی به عنوان ابزاری برای اعتراف گیری، سناریوسازی و کشتن روانی معترضین و همچنین گسترش دادن جو ارعاب و خفقان در بین مخالفین خود بهره میگیرد
افشای پرونده تجاوز به دو زن جوان بازداشتی درتهران و درخودروی ون
علیرضا صادقی، مامور سپاه، در تاریخ ۱۱ مهر برای انجام ماموریت به منطقه ستارخان اعزام میشود و دو دختر ویک آقا را در نزدیکی پمپ بنزین ستارخان بازداشت میکند. بازداشت‌شدگان به سپاه تهران انتقال داده میشوند ولی مسئول مربوطه گفته که امکان پذیرش «متهم خانم» ندارند و در نتیجه این دو دختر را بایستی به تهرانپارس فرستاده شوند.
این مامور سپاه در ادامه به تجاوز جنسی خود به دختر بازداشت شده اعتراف کرده و مدعی شده است این دختر در خودرو به او پیشنهاد رابطه جنسی داده و او با «جاری کردن خطبه صیغه موقت»، با او عمل جنسی انجام داده است. علیرضا حسینی که از او به عنوان مسئول اطلاعات یگان «امام حسن مجتبی» نام برده شده، در اعتراف اولیه خود اشاره‌ای به تجاوز جنسی نکرده و سپس در روایت تجاوز جنسی خود ادعا کرده است دختر بازداشتی او را تحریک کرده و او هم در ون به او تجاوز میکند.
این روایت تجاوز جنسی دو مامور سپاه در یک خودروی ون به دو دختر ۱۸ و ۲۳ ساله شرکت کننده در اعتراضات سراسری می باشد که گروه هکری عدالت علی به تازگی در تاریخ ۲۰ بهمن ۱۴۰۱ این اسناد را فاش کرده است
در این اسناد فاش شده که معاون دادستان در نامه خود به دادستان اشاره کرده که دو دختر به کلانتری ۱۲۴ قلهک مراجعه کرده و شکایتی را درباره بازداشت و تجاوز ماموران به آنها در شامگاه ۱۱ مهر ماه طرح کرده‌اند.اما بلافاصله پس از اشاره به شکایت این دو دختر نوشته که با «هماهنگی صورت گرفته» با حفا (حفاظت اطلاعات فرماندهی انتظامی تهران بزرگ) شکایت این دو دختر« ثبت «نشده است.
این سند از طرف محمد شهریاری، معاون دادستان و سرپرست دادسرای عمومی تهران خطاب به علی صالحی، دادستان عمومی و انقلاب تهران نوشته شده و تاریخ ۲۱ مهر ماه ۱۴۰۱ روی آن درج شده است.این اسناد، جزییاتی از نحوه بازداشت و سپس تجاوز جنسی به دو دختر معترض را از سوی علیرضا صادقی و علیرضا حسینی، دو مامور سپاه پاسداران ارائه می‌دهد.
این نامه نخستین سند داخلی افشا شده از درون قضاییه رژیم ایران است که «تجاوز»، «شکنجه» و «آدم‌ربایی» ماموران امنیتی حکومت را برملا میکند.
در این بخش آمده که «با توجه به مساله‌دار بودن پرونده و امکان نشت اطلاعات در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها و سوء‌استفاده گروه‌های معاند، توصیه میشود دستورات لازم در ارتقای طبقه‌بندی به “به‌کلی سری” اتخاذ گردد و با توجه به عدم ثبت شکایت، با برکناری متهمان بدون ذکر نام ارگان‌های انتظامی درگیر، با مرور زمان مختوم گردد.»
گزارش گاردین از تجاوز جنسی ماموران امنیتی به معترضان در ایران
روزنامه بریتانیایی گاردین۱۷ بهمن ۱۴۰۱ با ۱۱ زن و مرد ایرانی که در اعتراضات پس از جان باختن مهسا امینی در گشت ارشاد شرکت کردند گفت‌وگو کرده است که می‌گویند ماموران رژیم ایران در حین بازداشت آنها را مورد تجاوز جنسی، خشونت جنسی، ضرب و جرح و شکنجه قرار دادند. برخی از آنها به گاردین می‌گویند که در ون پلیس یا در خیابان مورد تعرض قرار گرفتند، و دیگران در حین بازداشت در کلانتری یا زندان.
به نوشته گاردین پرستار یکی از بیمارستان‌های استان گیلان میگوید که در چند ماه گذشته با زنان متعددی مواجه شده است که نشانه‌هایی از تجاوز جنسی و تجاوز در آنها دیده میشود. این پرستار گفت دست‌کم پنج زن معترض زیر ۳۰ سال را درمان کرده است که با عفونت واژن به او مراجعه کردند و گفتند که در بازداشتگاه نیروی انتظامی به آنها حمله شده است. اندام تناسلی برخی از آنها خونریزی می‌کرد.
در این گزارش زنی ۴۰ ساله که سارا اهل سنندج معرفی شده گفت نیروهای امنیتی از خشونت جنسی و ضرب و جرح برای سرکوب اعتراضات استفاده کردند.او گفت در اولین موج اعتراضات دستگیر شد و ماموران به او تجاوز جنسی کردند.
در گیلان، خودروی درسا، دختر ۲۵ ساله در ایست بازرسی یک شهر در زمان اعتراضات متوقف شد. او همراه خواهرش و دو دوست پسر بود. پس از اینکه ماموران اسپری رنگی در خودروی او پیدا کردند، او را منتقل و در اتاقی برهنه کردند و مردی در حالی که بدن او را لمس می‌کرد یک شئ را برداشت و در واژن او فرو کرد. همراهانش نیز شکنجه شدند
در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ نیروی محرک جنبش، دختران و زنان جوان ایران بودند که با حضور پررنگ و شجاعانه خود، صحنه های بی نظیری را به نمایش گذاشتند و بیزاری خود را از نظام زن‌ستیز رژیم ایران، آپارتاید جنسیتی و حجاب اجباری به نمایش گذاشته‌اند.
در مقابل حکومت ایران از خشونت جنسی به عنوان سلاحی بر علیه همین زنان معترض استفاده کرد. آزار و تعرض جنسی به زنان زندانی، در حقیقت ابزاری هدفمند برای شکستن مقاومت زندانیان زن است.نیروهای امنیتی هم طیف وسیعی از مردان وابسته به نظام هستند که با اتکا به حاشیه امنی که حکومت به آنان اعطا زنان را آزار و شکنجه می‌دهند و به هیچ نهادی هم پاسخگو نیستند. متجاوزین جنسی درحکومت ایران از مصونیت خاص و ویژه یی برخوردارند.
“گناه من چه بود جز اینکه معترض بودم؟”
شاهد عینی دادگاه بین المللی اعتراضات آبان ۹۸ : بازجو به من گفت من قاضی تو هستم و من تصمیم میگیرم که چند سال اینجا باشی، ۶ روز یا ۶۰ روز یا ۶۰ سال!تو باید بیایی و جلوی دوربین اعتراف اجباری کنی و من میگفتم، به چه دلیل بایستی بیایم اعتراف اجباری کنم؟!
تا اینکه یک روز، من را به اتاقی بردند،که شیشه وسط آن بود و به من گفتند، ما دیگه با شما کاری نداریم! ما میخواهیم تو را برگردونیم به شهرت وبرو!! من خیلی خوشحال شدم خانمی که مراقب بود آمد وچشم بندم را زد وگفت بریم. من را برد داخل یک اتاق بسیار کوچک و چشم بندم را درآورد.من نگاه کردم دیدم هیچ دوربینی در اتاق نیست.خانم مراقب، با یک لحن خیلی بدی بهم گفت سریع لباسهاتو در بیاربه من بده، میخوام برم لباسهایت را بیاورم.من لباسهایم را درآوردم و دیدم ۵ مرد که همگی کلاه داشتند و فقط چشمهایشان مشخص بود به درون اتاقک آمدند وشروع کردند به لمس کردن بدن من و بازجویی که همیشه صدایش را میشنیدم او هم وارد شد. من نمیتوانستم، حرفی بزنم،ترسیده بودم و باورم نمیشد چنین اتفاقی دارد برای من می افتد. بازجو به من گفت باید اعتراف اجباری میکردی که این اتفاق برایت نمی افتاد.
شاهد گریه میکند و در ادامه به قضات و وکلای دادگاه توضیح می‌دهد. او به ماموران مرد گفته است: «غلط کردم هر چه که شما خواستید انجام می‌دهم. به من بگوید چه کار بکنم. من را آنجا کشتند. گناهم چی بود جز این که معترض هستم؟»
در اعتراضات مردمی آبان ۱۳۹۸ هم حکومت ایران سرکوب وکشتار بی سابقه معترضان را به کار گرفت، ۱۵۰۰ نفر کشته وده هزار نفر بازداشت شدند و بار دیگر با استفاده از حربه تجاوز جنسی میخواست که ترس و ارعاب را در صفوف مردم معترض اشاعه دهد. بازجویان امنیتی رفتاری تجاوزکارانه در با بازداشت شدگان جوان بخصوص دختران کم سن و سال داشتند. آزار جنسی، کلامی و تجاوز یا تهدید به آن یکی از ابزار جنگ روانی نیز محسوب میشود. نیروهای امنیتی به این ترتیب با تحقیر و تخریب فرد، می‌کوشند تا عملا او را از ادامه‌ی مقاومت یا فعالیت بازدارند.
تجاوز ابزاری برای شکستن زنان زندانی
حکومت ایران در دهه های ۷۰ و ۸۰ هم خشونت کم سابقه یی را در برخورد با مخالفان خود در خیابانها و بازداشتگاههای غیر قانونی به کار می برد و عملکردش در تمام روزهایی که حس میکند کنترل اوضاع از کف میرود. مشابه دهه شصت میباشد و همان سطح از خشونت را به کار میگیرد.
در بهار سال ۱۳۸۸ پس از اعلام نتایج انتخابات و شروع اعتراض‌های مردمی مهدی کروبی، در نامه‌ای به هاشمی رفسنجانی، رئیس وقت مجمع تشخیص مصلحت نظام نوشت: «برخی افراد با دختران بازداشتی به شدتی تجاوز نموده‌‌اند که منجر به ایجاد جراحات و پارگی در سیستم تناسلی آنان گردیده است.»
او همچنین در پاسخ به سعید مرتضوی، دادستان وقت تهران که ادعای بی‌پایه بودن این اظهارات را مطرح کرده بود، گفت: «مستندات من کسانی بودند که نزد من آمدند که یا خود مورد آزار قرار گرفته بودند، یا اینکه شاهد بودند یا کسانی نزد آنان اقرار کرده بودند.» از میان این افراد می‌توان به مریم صبری و ابراهیم شریفی اشاره کرد که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته بودند.
پس از انتشار سخنان کروبی، هاشمی شاهرودی، رئیس وقت قوه قضاییه قول پیگیری این موضوع را داد اما مدتی بعد سخنان کروبی را تکذیب کرد.نامه کروبی به هاشمی رفسنجانی، اثبات کرد که تجاوز به زندانیان در زندان‌ها و بازداشتگاههای رژیم ایران به روال سالهای دهه ۶۰ و ۷۰ ادامه دارد. و روند تجاوز به زندانیان به عنوان فرایندی سیستماتیک در زندانهای حکومت ایران ادامه یافته است.
«ترانه موسوی»
در جریان وقایع سال ۱۳۸۸ منابع خبری از درگذشت دختری به نام «ترانه موسوی» خبر دادند که در نزدیکی مسجد قبای تهران ربوده شد و ماموران در خودرو به او تجاوز کردند و سپس به دلیل پارگی دستگاه تناسلی و مقعد او را به بیمارستان بردند اما ترانه جان باخت و ماموران جنازه‌اش را در بیرون از بیمارستان آتش زدند.
با انتشار این خبر، تلویزیون دولتی ایران مدعی شد که تنها سه ترانه موسوی در کشور وجود دارند و هر سه نفر سالم‌اند. بااین‌حال منابع خبری عکس‌هایی از قربانی منتشر کردند. ضمن اینکه روایت‌های زندانیان زن اثبات می‌کرد، آزار جنسی زنان زندانی در ایران در فرایندی سیستماتیک ادامه دارد. خانواده او نشانی از ترانه نیافتند و چند روز بعد جنازه سوخته ی او در بین کرج و قزوین یافته شد.
سازمان دیده بان حقوق بشر هم در آبان ماه سال ۸۸ موارد تجاوز جنسی در زندانهای رژیم ایران که پس از انتخابات ریاست جمهوری ۲۲ خرداد روی داده‌است را مستند اعلام کرد و از قضاییه ایران خواست به این پرونده‌ها رسیدگی کند. دبیرکل عفو بین الملل هم در ۱۵ اوت اعلام کرد این سازمان از علی خامنه‌ای خواسته‌است، هر چه سریع‌تر از یک هیئت کارشناسی مستقل بین‌المللی دعوت کند تا به موضوع شکنجه در زندانهای رژیم‌ایران رسیدگی کند. وی مدعی شد که هم مردان و هم زنان در زندانهای ایران مورد تجاوز جنسی و دیگر انواع شکنجه قرار گرفته و در مواردی این شکنجه‌ها به مرگ زندانیان منجر گردیده‌است.
تجاوز به دختران باکره قبل از اعدام
در اولین سالهای پس از استقرار رژیم ایران، هزاران نفر به اتهام همکاری با سازمانهای سیاسی مخالف، فعالیت در جنبش های مدنی یا صرفا انتقاد از سیاستهای دولتی بازداشت و زندانی شده اند. در این میان تعداد بیشماری از زندانیان سیاسی زن بودند. در گام اول شکنجه جنسی ابزاری برای خرد کردن زندانی بود. زنان زندانی مواردی از آزار و شکنجه جنسی را به شکلی گسترده و فراگیر تجربه کرده اند. وبر اساس تحقیقاتی که انجام شده تجاوز و شکنجه جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در دهه ۶۰، بخش غیرقابل انکاری از تاریخ نقض گسترده و شدید حقوق بشر در ایران را تشکیل می دهد. موارد و نمونه های متعددی است که در دهها کتاب در این رابطه نوشته شده است.به طور نمونه در زندان تبریز، یک بازجو به نام مهدی، به شکل سیستماتیک به اکثریت دختران زندانی تجاوزکرد به طوریکه این قضیه به بیرون درز پیدا کرد ورژیم تلاش کرد که این موضوع را لاپوشانی کند.
شکنجه جنسی فقط محدود به دوره زندان نبوده. حتی کسانی که حکم اعدام هم میگرفتند از این مقوله مسثتنی نبودند.
مقام‌های حکومتی نیز با فتوای خمینی کشتار زندانیان را در اولویت کارهای خود قرار دادند. و با یک توجیه شرعی به تمامی دختران قبل از اعدام تجاوز میکردند ، گروهی از آنان دختران باکره بودند. نتایج یک کار تحقیقی آشکار میکند که این دختران قبل از اعدام مورد تجاوز قرار میگرفتند تا مبادا به بهشت بروند.؛
اسدالله لاجوردی، رئیس وقت زندان‌ها در حسینیه زندان اوین به دختران زندانی گفت که ما شما را باکره اعدام نمی‌کنیم. مقام‌های زندان برای اینکه تجاوز آنان توجیه شرعی هم داشته باشد، دختران باکره را قبل از اعدام صیغه میکردند و حتی در مواردی پس از اعدام برای خانواده آنان شیرینی هم برده و گفته بودند که به مناسبت عقد دخترتان است.
براساس تحقیقات انجام شده ، همچنین شهادت‌های متعددی از زندانیان زن در دست است که بازجویان یا مقام‌های زندان، برای توجیه ایدئولوژیک تجاوز به زنان زندانی، از احکام مربوط به «اسیر جنگی» استفاده میکردند.
یکی از تکان‌دهنده‌ترین روایت‌ها نیز اتفاقی بود که نسرین شجاعی که در هنگام دستگیری دختری دوازده، سیزده ساله بود پس از سال ها زندان و شکنجه و هنگامی که در تابستان سال ۱۳۶۷ دختری هجده، نوزده ساله بود پس از تجاوز در اصفهان به دار آویخته شد
نمونه تکان دهنده دیگر در مرداد سال ۶۷:مرد پاسداری با لباس شخصی به خانه یک دختر اعدامی میرود و برای خانواده او یک قواره پارچه و مقداری پول میبرد و میگوید: این مهریه دختر شما است، چهره پدر دختر اعدامی با خندهای تلخ و با خشم در جواب میگوید، مگر دختر من در موقع اعدام راضی بود که به صیغه شما در آید که برایمان پارچه و پول آوردید، ارزانی خودتان، شما به او تجاوز کردید!
اعترافات تکان دهنده یک بسیحی:
“در شانزده سالگی ه یکی از پایگاه‌های بسیج رفتم و خیلی زود در بسیج به مقام بالایی رسیده است و “مافوق‌هایم چنان از من راضی بودند که در ۱۸ سالگی به من این “افتخار” داده شد که با دختران اعدامی، پیش از اعدام ازدواج کنم.”
به گفته وی، در رژیم ایران، اعدام دختران باکره، هر جرمی که مرتکب شده باشند، غیر قانونی است. بنابراین در شب پیش از اعدام، مراسم “ازدواج” انجام میگیرد؛ یعنی دختر باکره مجبور میشود تا با یکی از زندانبانان رابطه جنسی داشته باشد، در واقع “شوهرش” به او تجاوز میکند.او میگوید: “از این کار پشیمانم.، با آن که ازدواج قانونی بود.”
پس اگر “قانونی” بود، چرا پشیمانی؟
“چون می‌دیدم که این دختران از شب “عروسی” بیش‌تر از اعدام صبح روز بعد، می‌ترسیدند. و همیشه مقاومت میکردند، به طوری که مجبور می‌شدیم در غذایشان قرص بریزیم. صبح که دختر بلند می‌شد، دیگر اثری از حیات در او دیده نمیشد، مثل این که آماده یا خواستار مرگ بود.”
«یادم می‌آید که پس از تجاوز صدای گریه و فریادشان را میشنیدم.” او هیچ وقت فراموش نمی‌کند که چطور یکی از این دختران به صورتش و گردنش چنگ انداخت. او تمام بدنش را زخمی کرده بود»
مقامات کنونی رژیم اعم از خامنه‌ای، ابراهیم رئیسی رئیس جمهور، اژه‌ای رئیس قضاییه و قالیباف رئیس مجلس آخوندها که در سرکوب اعتراضات کنونی دست دارند، همه از دهه ۶۰ مستقیما در این جنایت‌ها دست داشته‌اند. شورای امنیت باید ترتیبات لازم برای محاکمه آنها را فراهم کند.
