رضا ترشیزی از قربانیان قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷
رضا ترشیزی متولد ۱۳۳۴ فارغ‌التحصیل رشته معماری از دانشگاه ملی بود. او در دانشگاه عضو انجمن دانشجویان مسلمان بود.
بستگان وی در رابطه با دستگیری او گفته اند:
رضا از بهمن ۱۳۶۰ دستگیر شده و در زندان بود. پدر و مادرش تا چهار و نیم ماه به زندان اوین می‌رفتند و خواستار ملاقات با او بودند. زندانبان به آنها می‌گفت اینجا رضا ترشیزی نداریم. بعدا بیایید شاید اسمش پیدا شود. پدر و مادرش در این چهار ماه و نیم شکنجه می‌شدند چون می‌دانستند که رضا در زندان است و زندانبان نمی‌گذاشت که ملاقاتش کنند. بالاخره توانستند رضا را ملاقات کنند که رضا به آنها گفت او را به هفت سال زندان محکوم کرده‌اند.
بعد از هفت سال که محکومیت رضا به‌پایان رسیده بود. پدرش سراغ یکی از مقامات در آن زمان (رضا محقق) رفت و از او خواست که آزادش کنند.
محقق که یک آخوند بود گفت: آزادی رضا دست خودش است باید توبه کند تا آزاد شود.
پدر سراغ رضا رفت و پرسید چرا توبه نمی‌کنی که آزاد شوی؛
رضا گفت: «پدر جان، آزاد شدن از زندان خمینی تنها شرطش توبه‌است. اینها میگویند باید ثابت کنی که توبه‌ات واقعی است! یکی از راههای اثباتش هم این است که تیرخلاص به زندانیانی بزنی که توبه نکردند؛ و من نمی‌تونم این کار رو بکنم».
محقق داماد خودش از قاتلین و دست اندرکاران کشتار زندانیان سیاسی بود.
پدر رضا دوباره به محقق داماد مراجعه کرد و گفت خواهش می‌کنم آزادش کنید حکم او به‌پایان رسیده. محقق داماد گفت بگذار ببینم چکار می‌توانم بکنم به‌شما زنگ می‌زنم. چند روز بعد یک نفر به پدر زنگ زد و گفت به‌زندان اوین مراجعه کنید.
پدر فکر می‌کرد که رضا آزاد شده؛ ولی بر خلاف انتظارش، به‌او کیسه‌ای دادند و گفتند اینها وسایل رضا است. پدر باورش نمی‌شد. گفت آیا پسرم را بعد از پایان دوران محکومیتش کشتید؟…
رضا هم در بهشت زهرا دفن شد. او در دوم شهریور ۱۳۶۷ اعدام شد.
سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی باید قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ در ایران را به عنوان نسل کشی و جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد باید برای به محاکمه کشیدن سران رژیم حاکم بر ایران به ویژه خامنه ای، رئیسی و رئیس قوه قضائیه اش اژه ای به دلیل ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل کشی، دست به اقدام فوری بزند.
