از وضعیت او خبری در دست نیست
در روز شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۴، رسام سهرابی، آهنگساز و هنرمند مستقل، در تهران توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. از زمان بازداشت تا لحظه تنظیم این گزارش، هیچگونه اطلاعات رسمی درباره محل نگهداری وی یا نهاد مسئول بازداشت منتشر نشده و این سکوت خبری، موجی از نگرانی درباره سرنوشت، سلامت جسمی و امنیت روانی این هنرمند بهوجود آورده است.
بر اساس گزارش منابع مطلع، آقای سهرابی پس از بازداشت، تنها یک تماس تلفنی کوتاه با یکی از دوستان خود داشته که طی آن بازداشت خود را تأیید کرده، اما اظهار داشته که از محل نگهداریاش بیاطلاع است. این نوع بازداشت، بدون اطلاع خانواده و بدون اعلام رسمی توسط مراجع قضایی یا امنیتی، الگوی آشنایی از ناپدیدسازی قهری را تداعی میکند؛ رفتاری که به طور سیستماتیک در برابر فعالان فرهنگی، سیاسی و مدنی در ایران بهکار گرفته شده است.
رسام سهرابی از جمله هنرمندانی بود که در آثار موسیقایی خود، اعتراض به خشونت، تبعیض و سرکوب را بازتاب میداد. او بهویژه پس از خیزشهای سراسری در سال ۱۴۰۱، به دلیل همراهی با مطالبات مردمی، در معرض تهدید و فشار از سوی نهادهای امنیتی قرار گرفته بود.
بازداشت وی در چارچوب روند فزایندهای از سرکوب چهرههای فرهنگی و هنری در ایران ارزیابی میشود. نگهداری افراد در مکانهای نامعلوم، بدون دسترسی به وکیل یا تماس با خانواده، بر اساس تجربیات مشابه، اغلب با شکنجه، بازجوییهای طولانیمدت و رفتارهای غیرانسانی همراه بوده است. مواردی چون نوید افکاری، توماج صالحی و دانیال مشکی نمونههایی روشن از این الگوی سرکوب سیستماتیک به شمار میآیند که پیامدهای روانی و اجتماعی گستردهای برای فرد و اطرافیان او بهجا میگذارند.
