اعظم عطارزاده از قربانیان قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷
اعظم عطارزاده كه دوستانش او را به نام شهربانو میشناسند، در سال ۱۳۴۰ در بروجرد چشم به جهان گشود. او تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم ادامه داد، سپس در یك مركز فرهنگی_تربیتی مشغول به كار شد.
در همین دوران او با سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا شد و فعالیتهای سیاسی مسالمت آمیز خود را آغاز کرد.
اعظم به علت فعالیتهای تبلیغاتی علیه خمینی در ۱۷ شهریور ۱۳۶۰ دستگیر شد و به زندان منتقل شد. او ۷ سال در زندان بود و شکنجه شد.
اعظم عطارزاده یکی از زندانیان مقاوم بود و به همین خاطر مأموران در زندان به او فشار میآوردند تا او را وادار به تسلیم کنند تا از عقایدش دست بکشد. او در مقاطع مختلف به سلول انفرادی برده شد.
یكی از دوستان او در این باره نوشته است: «سلول شهربانو در سال ۱۳۶۶ در زندان گوهردشت كنار سلول من بود. ارتباط ما با هم از طریق مورس بود. صبحها همدیگر را بیدار می کردیم. بعد از ورزش كردن، اخبار را رد و بدل می‌كردیم و گاهی در مورد موضوعات مختلف اجتماعی و سیاسی با هم بحث می‌كردیم. او دارای افكاری عمیق و موضعگیریهایی روشن بود و دقیقترین تحلیل ها را نسبت به شرایط و اوضاع داشت».
یکی دیگر از دوستانش در خاطرات خود نوشته است: «روی ستون فقرات شهربانو یك غده بزرگ بود که درد شدیدی داشت. پاسداران هم وقتی میخواستند او را تحت فشار قرار دهند به ستون فقراتش ضربات بی مهابا وارد میكردند که یکبار خودم شاهد آن بودم».
محكومیت اعظم عطارزاده در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۳۶۷ تمام می شد و خانواده او در تدارك آزادی او بودند. این دوران همزمان بود با قتل عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی.
سرانجام اعظم در سن ۲۷ سالگی در زندان اوین حلق‌آویز شد. حدود دو الی سه ماه بعد به خانواده گفتند که بیایند و بسته وسایل او را بگیرند اما هیچ اطلاعات دیگری به خانواده ندادند و این چنین خانواده او را در بهت و ناباوری از دست دادن فرزند فرو بردند.
سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی باید قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ در ایران را به عنوان نسل کشی و جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد باید برای به محاکمه کشیدن سران رژیم حاکم بر ایران به ویژه خامنه ای، رئیسی و رئیس قوه قضائیه اش اژه ای به دلیل ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل کشی، دست به اقدام فوری بزند.
