در روزهای جمعه و شنبه، ۲۶ و ۲۷ بهمن‌ماه ۱۴۰۳، دانشجویان خوابگاه کوی دانشگاه تهران در اعتراض به قتل امیرمحمد خالقی و نبود امنیت در اطراف کوی دانشگاه، دست به تجمع و اعتراض زدند. این اعتراضات با حمله نیروهای امنیتی و لباس شخصی به خشونت کشیده شد و با ضرب و شتم دانشجویان همراه گشت.
در واکنش به این حوادث، دانشجویان دانشگاه تهران روز یک‌شنبه ۲۸ بهمن را به‌عنوان «عزای دانشگاه تهران» اعلام کردند. آنها در بیانیه‌ای عنوان کردند:
«هنوز داغ از دست دادن هم‌دانشگاهی عزیزمان تازه بود که مسئولان دانشگاه طبق سنت همیشگی با گردن‌نهادن به امر نیروهای امنیتی و لباس شخصی‌ها در ورود به حریم دانشگاه، نمک بر زخم جامعه داغ‌دار دانشجویی پاشیدند».
امیرحسین مرادی و علی یونسی، دو دانشجوی نخبه که در زندان اوین زندانی هستند نیز با انتشار پیامی به تاریخ 28 بهمن 1403، ضمن ابراز همدردی با خانواده امیرمحمد خالقی، از تمامی دانشجویان دانشگاه‌های ایران خواستند تا در حمایت از دانشجویان معترض دانشگاه تهران متحد شوند.
در قسمتی از پیام آنان آمده است:
«باز هم داغ، باز هم کشته شدن دوست و هم‌دانشگاهی، باز هم غمی که بر سینه سنگینی میکند. خانواده امیرمحمد خالقی و دانشجویان دانشگاه تهران، ما در غم شما شریکیم و از شما می‌آموزیم که چگونه این غم را به خشم تبدیل کرده‌اید و این خشم را به ریشه این قتل نشانه رفته‌اید».
آنها با اشاره به تاریخچه سرکوب دانشجویان از واقعه ۱۶ آذر 1332 تا کوی خونین دانشگاه در تیر 78 و حوادث اخیر، تأکید کردند که این خشونت‌ها ادامه‌دار بوده و تنها راه پایان‌دادن به آن، اتحاد و قیام دانشجویی است.
مرادی و یونسی در پیام خود، دانشجویان سراسر کشور را به همبستگی و ایستادگی در کنار دانشجویان دانشگاه تهران دعوت کردند و نوشتند:
«دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور، اکنون زمان برخاستن است. بیایید همه در کنار هم و در کنار دانشگاه تهران بایستیم. ما قتل امیرمحمد را نه می‌بخشیم و نه فراموش میکنیم. خونی که ریخته میشه، با هیچی پاک نمیشه».
متن کامل پیام امیر حسین مرادی و علی یونسی در زیر آمده است:
باز هم داغ، باز هم کشته شدن دوست و هم دانشگاهی، باز هم غمی که بر سینه سنگینی میکند. خانواده امیرمحمد خالقی و دانشجویان دانشگاه تهران، ما در غم شما شریکیم و از شما می‌آموزیم که چگونه این غم را به خشم تبدیل کرده‌اید و این خشم را به ریشه این قتل نشانه رفته‌اید.
گویا گرفتن جان دانشجویان با ذات دیکتاتوری‌ها عجین شده است. از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ تا کوی خونین دانشگاه در تیر ۷۸ و هواپیمای اوکراینی و امروز امیرمحمد. پاسخ همیشه همین بوده و هست، قیام و برخاستن و ریشه کن کردن ريشه تمام ناامنی‌ها و قتل‌ها.
دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور، اکنون زمان برخاستن است. بیایید همه در کنار هم و در کنار دانشگاه تهران بایستیم.
ما قتل امیرمحمد را نه می‌بخشیم و نه فراموش میکنیم.
خونی که ریخته میشه، با هیچی پاک نمیشه.
امیرحسین مرادی و علی یونسی
۲۸ بهمن ۱۴۰۳، زندان اوین
