زنجیره‌ای از سرکوب و مقاومت
مقدمه:
رژیم حاکم بر ایران، همچنان سرکوب مخالفان را با صدور احکام اعدام، شکنجه‌های طاقت‌فرسا و حبس‌های طولانی‌مدت در سلول انفرادی ادامه می‌دهد. این ابزارهای سرکوب، برای خاموش کردن هرگونه صدای اعتراض و ترسیم فضایی از وحشت در جامعه به کار گرفته می‌شوند. در گزارش‌های پیشین، به بررسی وضعیت تعدادی از زندانیان سیاسی محکوم به اعدام پرداختیم. در این قسمت، پرونده سید محمد تقوی زندانی سیاسی محبوس در اوین را که در سخت ترین شرایط سرکوب بی‌رحمانه گرفتار شده‌است، بررسی می‌کنیم.
سید محمد تقوی سنگدهی: از مقاومت در دهه ۶۰ تا نبردی دیگر در دهه ۱۴۰۰
سید محمد تقوی، گرافیست و فعال سیاسی ۵8 ساله متولد1345ساکن تهران ، بیش از چهار دهه است که با سرکوب و حبس و شکنجه در حکومت آخوندها مواجه بوده است. وی اولین بار در شروع دهه ۶۰ و سالهای نخستین بهارآزادی ایران بازداشت شد! و طی سالهای بعد نیز بارها مورد تعقیب و حبس قرار گرفت. آخرین بار در سال ۱۴۰۰ با اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور» به ۵ سال زندان و ۲ سال تبعید درکهنوج کرمان محکوم شد. اما آزادی او دوام نداشت و مجدداً در اسفند ۱۴۰۲ در شهرستان چالدران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.
حبس در سلول انفرادی: شکنجه‌ای بی‌صدا اما کشنده
پس از انتقال به اوین، او ۱۶۸ روز را در سلول انفرادی بند ۲۰۹ سپری کرد، بدون هیچ‌گونه تماس با دنیای بیرون. در تیرماه ۱۴۰۳، وقتی از شرکت در دادگاه فرمایشی خودداری کرد، به دستور قاضی ایمان افشاری بار دیگر به انفرادی بازگردانده شد. این نوع مجازات، که هدفش درهم شکستن اراده زندانیان است در بسیاری از معاهدات بین‌المللی. از جمله در میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)، ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR) به عنوان شکنجه شناخته شده است
شکنجه، هم‌بندی اجباری و اعتراض به ظلم مضاعف
یکی از دلایل مهمی که سید محمد تقوی را به اعتصاب غذا واداشت، نه فقط فشارهای وارده بر خود او، بلکه مشاهده شکنجه‌های وحشیانه علیه دیگر زندانیان بود. او در سلولی با یک زندانی افغان که به طرز هولناکی شکنجه شده بود، نگهداری می‌شد. این زندانی تحت ضرب و شتم‌های شدید و رفتارهای غیرانسانی قرار داشت. محمد تقوی که شاهد این شکنجه‌های بی‌رحمانه بود، در اعتراض به این رفتارهای غیرانسانی و در دفاع از حقوق انسانی هم‌بند خود، اعتصاب غذا کرد. این حرکت، نشان‌دهنده روحیه‌ای است که زندانیان سیاسی را از دیگر زندانیان متمایز میکند؛ مبارزه نه تنها برای خود، بلکه برای عدالت و کرامت انسانی دیگران.
محاکمه های نمایشی و پرونده‌سازی‌های امنیتی
در روز ۴ تیر ۱۴۰۳، زندانیان سیاسی سیدمحمد تقوی، وحید بنی عامریان، بابک علیپور، پویا قبادی برای جلسه تفهیم اتهام به شعبه ۲۶دادگاه انقلاب تهران احضار شده بودند، اما حاضر به پوشیدن لباس زندان نشده و از حضور در جلسه دادگاه خودداری کرده بودند. پس از آن قاضی ایمان افشاری تهدید کرد که زندانی سیاسی سید محمد تقوی را به همین دلیل به بند ۲۰۹ اوین منتقل خواهد کرد.
سیدمجتبی تقوی برادر زندانی سیاسی سیدمحمد تقوی نیز به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور و عضویت در مجاهدین خلق» در رابطه با همین پرونده محاکمه شد..
سرانجام در ۱۵ مهر ۱۴۰۳، سید محمد تقوی و شش زندانی دیگر از جمله بابک علیپور، وحید بنی عامریان، پویا قبادی، علی‌اکبر دانشورکار و ابوالحسن منتظر در دادگاهی نمایشی به اتهام «بغی» و «همکاری با مجاهدین خلق» محاکمه و به اعدام محکوم شدند. این زندانیان، که هیچ‌یک امکان دفاع عادلانه نداشتند، با احکام از پیش‌تعیین‌شده‌ای مواجه‌اند که بر اساس اعترافات اجباری و شکنجه صادر شده است.
سازمان عفو بین‌الملل خواهان اقدام فوری برای شش زندانی سیاسی ابوالحسن منتظر، اکبر (شاهرخ) دانشورکار، بابک علیپور، محمد تقوی سنگدهی، پویا قبادی و وحید بنی عامریان شد و اعلام کرد که این زندانیان سیاسی در معرض خطر اعدام پس از محاکمه ناعادلانه قرار دارند.
زندان، سلول‌های مرگ و اراده‌ای که نمی‌شکند
محمد تقوی در اعتراض به وضعیت خود در بند209 اوین و شکنجه های هم سلولی اش، از اواسط شهریور ۱۴۰۳ دست به اعتصاب غذا زد. وضعیت جسمانی او به شدت وخیم بود و به گفته هم بندیهایش وی را با جسمی نحیف بدلیل یک ماه اعتصاب غذا به دادگاه آوردند وضعیت جسمی او بحدی نگران کننده بود که اطرافیان از دیدن او حیرت کردند. فشارهای روحی و جسمی بر این زندانیان، نشان‌دهنده سیاست‌های سیستماتیک رژیم حاکم در ایران برای از بین بردن معترضان و نیروهای مقاومت است.
جامعه جهانی: آیا وقت اقدام نرسیده است؟
اوضاع زندانیان سیاسی در ایران، به مرحله‌ای بحرانی رسیده است. مجامع بین‌المللی باید برای توقف اعدام‌های سیاسی و رفع شکنجه‌ها، اقدامات عملی و فوری انجام دهند. وقت آن رسیده که جهان به جای محکومیت‌های لفظی، با فشارهای حقوقی و دیپلماتیک، رژیم را وادار به توقف این سرکوب وحشیانه کند.
این گزارش ادامه دارد و در شماره‌های آینده، پرونده‌های دیگری از زندانیان سیاسی محکوم به اعدام بررسی خواهد شد.
