پیمان فرح‌آور، شاعر و فعال سیاسی اهل استان گیلان در شمال ایران، توسط دادگاه انقلاب به اعدام محکوم شده است. اتهامات مطرح‌شده علیه او به دلیل اشعار، نوشته‌ها و مواضع عمومی‌اش در حمایت از کشاورزان، انتقاد از تخریب محیط زیست، مخالفت با ویلاسازی‌های گسترده و محکوم‌کردن سیاست‌های اقتصادی آسیب‌زا در منطقه بوده است.
پس از گذراندن هفت ماه بازداشت پیش از محاکمه در زندان لاکان رشت، فرح‌آور به اتهام «بغی» (شورش مسلحانه) و «محاربه» (دشمنی با خدا) که هر دو از جرایم قابل اعدام در نظام حقوقی ایران هستند، محکوم شد. همچنین به دلیل «تبلیغ علیه نظام» به سه ماه حبس تعزیری محکوم گردید. این حکم در تاریخ ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ توسط قاضی احمد درویش‌گفتار و بدون حضور وکیل صادر شده است.
به گفته منابع مطلع، اتهامات علیه فرح‌آور به‌واسطه اظهارات عمومی او به‌ویژه اشعار و نوشته‌هایی است که از جوامع روستایی حمایت کرده و نسبت به سیاست‌های دولتی که موجب تخریب زیست‌محیطی در استان گیلان شده‌اند، اعتراض داشته است.
فرح‌آور که دارای یک فرزند خردسال است، در مرداد ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و پس از بازجویی توسط وزارت اطلاعات، به زندان لاکان منتقل شد. او پیش‌تر نیز به دلیل فعالیت‌های مشابه بازداشت و محکوم شده بود.
بی‌توجهی به وضعیت وخیم جسمانی
بر اساس گزارش‌ها، فرح‌آور با مشکلات جدی جسمی مواجه است؛ از جمله عوارض ناشی از جراحی کیسه صفرا، حساسیت لنفاوی، دمل‌های مکرر و دردهای شدید در ناحیه عمل جراحی. با وجود وخامت وضعیت جسمی، مقامات زندان از اعزام وی به مراکز درمانی خودداری کرده‌اند.
همچنین گزارش شده که وی در جریان بازجویی‌ها دچار خونریزی داخلی شده و تاکنون از دریافت درمان مناسب محروم مانده است.
این پرونده بار دیگر نگرانی‌ها درباره صدور احکام اعدام علیه فعالان مدنی و سیاسی در ایران را برجسته میکند؛ احکامی که اغلب با نقض اصول دادرسی عادلانه و بی‌توجهی آشکار به حقوق متهمان همراه هستند.
